Πάντως μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, δηλαδή την εισβολή της Ρωσίας με παραβίαση συνόρων σε ευρωπαϊκό έδαφος για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (αυτό δεν είναι απολύτως ακριβές: Εδώ, στη Βαλκανική, δεν έγιναν και τόσο σεβαστά τα σύνορα και πάντως είχαμε πολεμική εμπειρία κατά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας), τα θέματα που απορρέουν από την μελέτη της σύγκρουσης έχουν αποκτήσει εντελώς διαφορετική θέση στην προσοχή της κοινής γνώμης. Και η προσέγγιση των αμυντικών ζητημάτων τείνει να γίνει αντικείμενο της δημόσιας συζήτησης. ενώ η ίδια η λογική της αποτροπής, ιδιαίτατα υπό τις συνθήκες της ελληνοτουρκικής έντασης-που-κινδυνεύει-να-ξεφύγει, φθάνει να αποτελεί μέριμνα της πολιτικής καθημερινότητας.
Ο Μάνος Καραγιάννης (ΠαMακ και King’s College), στην συνειδητά επεξηγηματική/εκλαϊκευτική λογική των «Μικρών Εισαγωγών» σε σημαντικά ζητήματα της επικαιρότητας από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος, συμπυκνώνει τις διαστάσεις και τις επιλογές που βρίσκονται πίσω από την στρατηγική της αποτροπής: μέσω ισχυρής/πειστικής παρουσίας, μέσω απειλής τιμωρίας ή ανταπόδοσης πλήγματος, μέσω άρνησης δυνατότητας του αντιπάλου να προχωρήσει σε επίθεση. Παράλληλα όμως ερευνά και τις περισσότερο τακτικές/επιχειρησιακές προσεγγίσεις που βρίσκονται πίσω από την κυρίως άμυνα, όπως αυτή διαμορφώνεται υπό τις σημερινές τεχνολογικές και επιχειρησιακές δυνατότητες.
Συμβάλλει, ακριβώς με μια διάθεση επεξήγησης, στο να επιχειρήσει ο αναγνώστης να συμπεράνει τι βρίσκεται πίσω από την πολυχρησιμοποιημένη έννοια του υβριδικού πολέμου. ή πάλι να κατατάξει μέσα του τις κατηγορίες της πρακτικής της παραπληροφόρησης, ως εκδοχής της επίθεσης προτού καν αυτή πλησιάσει στο πεδίο.
Για τον Μάνο Καραγιάννη, τα διδάγματα της εποχής μετά τον Πόλεμο στην Ουκρανία ξεκινούν από πολύ νωρίς, από την χρησιμοποίηση της πρακτικής της εξαπάτησης (εκ μέρους της Ρωσίας), παράλληλα με την παγίωση ενός λόγου απειλητικού/ προειδοποιητικού και με την προβολή ιστορικού αναθεωρητισμού. Προχώρησαν, τα διδάγματα αυτά, στο πώς «οι υβριδικές απειλές αντιμετωπίζονται μόνο με υβριδική αποτροπή», όπου μάλιστα προσάγεται ως παράδειγμα η «μάχη του Έβρου» το 2020. Για να καταλήξουν τα εν λόγω διδάγματα σε σκέψεις για το πώς, σε καταστάσεις όπως ενδεχόμενη κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο, αναδεικνύεται η ανάγκη δίπλα στην επιστράτευση παραδοσιακών και σύγχρονων μέσων αεροναυτικού πολέμου σε περίπτωση επίθεσης ώστε – πέρα από την «άρνηση περιοχής» να υπάρχει και η δυνατότητα «πληγμάτων μεγάλου βάθους» –, να βρίσκονται ενεργές ικανότητες διεξαγωγής κυβερνοπολέμου. Αλλά και συνεχής αξιοποίηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης – προσοχή! με τα μάτια στραμμένα στην διεθνή κοινότητα – για την διαχείριση της πληροφορίας που φθάνει, με πρωτοβουλία των «απέναντι», στην παγκόσμια κοινή γνώμη.
Ενσωματώνει στην ανάλυσή του κριτική για την έκπτωση της πειστικότητας της ΕΥΠ (μετά το σκάνδαλο των υποκλοπών και «την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η νευραλγική αυτή υπηρεσία»), συγκρατημένα δε και για την υστέρηση «στην παραγωγή αμυντικού εξοπλισμού» στην Ελλάδα (σε αντιπαραβολή ιδίως με την τουρκική πρακτική).
Συνειδητοποιεί ο Μ. Καραγιάννης πώς η πραγμάτευση του θέματος «αποτροπή και άμυνα», όπως την οδηγεί η ενημερωτική/εκλαϊκευτική του προσέγγιση, στρέφει προς μια αίσθηση νομοτέλειας της σύγκρουσης, ιδίως άμα την διαβάσει κανείς στο φόντο του τρέχοντος τουρκικού αναθεωρητισμού/νέο-οθωμανισμού – και γι αυτό αποφεύγει να φιλοξενήσει ευθέως μια κατάληξη Κονδύλη/προληπτικού πλήγματος. Ενώ κλείνει με μια έκκληση για διαφύλαξη της ειρήνης.
Δεν είναι εύκολο διάβασμα. Αλλά προσγειώνει χρήσιμα.
