Τις μέρες αυτές κλείνουν είκοσι χρόνια από την - υπό την ηγεσία του Γαλλογερμανικού Άξονα - προσπάθεια στρατηγικής χειραφέτησης της Ε.Ε, με αφορμή την επικείμενη τότε εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ.
Με τα σημερινά δεδομένα η απόφαση των Σιράκ-Σρέντερ προβάλλει ως η χαμένη Άνοιξη της Ευρώπης
Από μόνη της η χρονολογική εξέλιξη της κρίσης φωτίζει κάποιες σταθερές της διατλαντικής σχέσης που είναι επίκαιρες σήμερα, ένα χρόνο μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία , και σε μια στιγμή στην οποία ο Μπαιντεν ακολουθεί μια επιθετική πολιτική επαναπατρισμού της βιομηχανικής παραγωγής ως μιας παραλλαγής του «Πρώτα η Αμερική» του Τραμπ όπως προκύπτει από την ομιλία του στο Κογκρέσο:
- Πρώτον, η ανταρσία των Σιράκ-Σρέντερ απέναντι στις ΗΠΑ έγινε δυνατή αφού προηγουμένως κατέστη εφικτός ένας διμερής συμβιβασμός Παρισιού – Βερολίνου ως προς την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που τερμάτισε την ψυχροπολεμική αντιπαράθεση Σιράκ-Σρέντερ για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης που είχε πάρει δραματικές διαστάσεις στην Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας τον Δεκέμβριο του 2002.
- Δεύτερον, η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο άρχισαν τετραμερή διαβούλευση με στόχο την αμυντική χειραφέτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σαφές μήνυμα ότι θα παρακάμψουν την απαιτούμενη ομοφωνία στην λήψη αποφάσεων με την δημιουργία πρώτης ταχύτητας, σκληρού πυρήνα ή και συνασπισμού προθύμων.
- Τρίτον, τα παραπάνω ήταν η πρώτη σκληρή απάντηση των μανιφέστων στήριξης της πολιτικής Μπους από την Βρετανία του Μπλερ αλλά και από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που μόλις είχαν διασφαλίσει την πλήρη ένταξή τους στην Ε.Ε, την 1.5.2004.
- Τέταρτον οι Σιράκ-Σρέντερ ανακοίνωσαν ότι θα συναντώνται σε τακτά χρονικά διαστήματα με τον Πούτιν για να ανταλλάσσουν απόψεις για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια ασφάλεια.
Εξυπακούεται ότι το Ιράκ το 2002 και η Ουκρανία το 2022 δεν είναι συγκρίσιμες κρίσεις, όμως προσφέρονται, η πρώτη με την συνοχή και αποφασιστικότητα του Γαλλογερμανικού διδύμου και η δεύτερη με την απουσία του, για την απαρίθμηση των προϋποθέσεων ενεργής ευρωπαϊκής συμβολής στην διαχείριση κρίσεων:
- Πρώτον να προϋπάρχει κοινό όραμα για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
- Δεύτερον να καταστεί σαφές ότι υπάρχει μια ομάδα Κρατών Μελών της Ε.Ε αποφασισμένη να παρακάμψει την ενότητα των 27 στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, που λίγο διαφέρει από την εκκωφαντική απουσία μιας κοινής ευρωπαϊκής στρατηγικής για κρίσεις και συγκρούσεις στις οποίες διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα της Γηραιάς Ηπείρου.
