Από την Ταιβάν μέχρι τα στενά του Ορμούζ κάποιοι στις ΗΠΑ διαβάζουν το ίδιο μήνυμα «Έρχονται οι Κινέζοι».
Για ποιο λόγο το Πεκίνο επενδύει σε λιμενικά έργα και αποθηκευτικούς χώρους στα στενά του Ορμούζ από όπου κάθε χρόνο διέρχεται το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου;
Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για μια συνταγή την οποία η Κίνα επιδιώκει να εφαρμόσει, ώστε η προώθηση των προϊόντων της στην παγκόσμια αγορά να είναι επικερδής συνολικά για τις χώρες που έχουν έντονη επενδυτική κινεζική παρουσία.
Όμως οι ΗΠΑ ανησυχούν για το ότι οι εγκαταστάσεις που κατασκευάζουν οι Κινέζοι μπορούν σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον να φιλοξενήσουν στρατιωτικές βάσεις, όταν και αν το Πεκίνο διεκδικήσει επιρροή και παρουσία στο Ομάν και τα Εμιράτα, με στόχο την διασφάλιση των συμφερόντων του στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Στην σκιά του πολέμου στην Ουκρανία, η Κίνα προωθεί την οικονομική και εμπορική παρουσία της στην Μέση Ανατολή, με δεδομένη την στρατηγικών διαστάσεων ανατροπή που συνιστά η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ αλλά και το Πακιστάν.
Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια σταθερά της Ιστορίας, όταν συγκρούονται δύο μεγάλες δυνάμεις συνήθως ο κερδισμένος να είναι μια τρίτη αναδυόμενη δύναμη.
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος εξάντλησε και την Αθήνα και την Σπάρτη, και έδωσε την δυνατότητα στην Μακεδονία να θέσει υπό την κυριαρχία της τις Πόλεις-Κράτη της υπόλοιπης Ελλάδας.
Ακολούθησε η σφοδρή σύγκρουση της Αχαϊκής και της Αιτωλικής Συμπολιτείας που άνοιξε τον δρόμο για την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους.
Αιώνες αργότερα η σύγκρουση του Βυζαντίου με τα ευρωπαϊκά κράτη που συμμετείχαν στις Σταυροφορίες άνοιξε το δρόμο στους Σελτζούκους και στους Οθωμανούς.
Πριν από ένα χρόνο η πολιτική και κοινωνική εξεγερσιακή διαμαρτυρία στο Καζακστάν αντιμετωπίσθηκε από τις ΗΠΑ και την Ρωσία με ψυχραιμία και κοινή επιθυμία αποκατάστασης της σταθερότητας, καθώς - στην περίπτωση διατάραξης του σημερινού εύθραυστου - ο μεγάλος κερδισμένος θα είναι η γειτονική Κίνα. Μια επέτειος πολλαπλών χρήσεων.
