Η είδηση που ακολουθεί, στις μεν ΗΠΑ αντιμετωπίζεται ως κανονικότητα, στη δε Ευρώπη ως μονόδρομη επιλογή, από τη στιγμή που τα δημοκρατικά καθεστώτα της Γηραιάς Ηπείρου θέλουν να περιφρουρήσουν την αξιοπιστία τους. Ο λόγος για την έφοδο ομάδας του FBI στη θερινή ιδιωτική κατοικία του Μπάιντεν, με στόχο να διερευνηθεί αν έχει κρατήσει απόρρητα έγγραφα από την εποχή που ήταν αντιπρόεδρος.
Λίγους μήνες μετά την παρόμοια έφοδο στη θερινή κατοικία του Τραμπ, στη Φλόριντα, το μήνυμα είναι η περιφρούρηση της θεσμικής ουδετερότητας των αστυνομικών και δικαστικών αρχών των ΗΠΑ.
Στην εδώ ακτή του Ατλαντικού, η Γαλλία έχει κάνει τα τελευταία χρόνια βήματα που μέχρι πριν από μερικές δεκαετίας θα ήταν αδιανόητα. Ο Σιράκ καταδικάσθηκε για κομματικές αργομισθίες στον Δήμο Παρισίων, ο Σαρκοζί -πρωτόδικα- για παράνομες χρηματοδοτήσεις της προεκλογικής του εκστρατείας, ενώ πριν από μερικά χρόνια η επικεφαλής της ΕΚΤ Λαγκάρντ είχε τη δυσάρεστη εμπειρία να δεχθεί την επίσκεψη της Υπηρεσίας Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, στο πλαίσιο της δικαστικής έρευνας για απιστία σε βάρος του Δημοσίου από τον εξωδικαστικό συμβιβασμό που είχε κάνει ως υπουργός Οικονομικών με τον επιχειρηματία Ταπί, ο οποίος εισέπραξε τα θηριώδη ποσά που διεκδικούσε.
Στη μετάβαση της Γαλλίας, από τον κυνικό ρεαλισμό σε χώρα με αυστηρότητα προτεσταντικής κοπής, συνέβαλε η τραγωδία του πρώην πρωθυπουργού Πιερ Μπερογκοβουά, που αυτοκτόνησε την άνοιξη του 1993 όταν αποκαλύφθηκε ότι αγόρασε διαμέρισμα με προσωπικό δανεισμό από φίλο του επιχειρηματία.
Τα παραπάνω έχουν αποδομήσει το επιχείρημα ότι η υπερβολική αυστηρότητα στην παραβατικότητα των επαγγελματιών της πολιτικής συνιστά ποινικοποίηση της αντιπαράθεσης και εμπεριέχει τον κίνδυνο εργαλειοποίησης της κάθαρσης για τη δολοφονία χαρακτήρα των πολιτικών αντιπάλων.
Υπάρχει βέβαια και το αρνητικό παράδειγμα, που δεν είναι άλλο από την επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» του δικαστή Ντε Πιέτρο, στην Ιταλία των αρχών της δεκαετίας του ’90, που ξεκίνησε με τη μαύρη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων για να οδηγήσει στην απαξίωση τους, με κερδισμένο τον Μπερλουσκόνι ο όποιος ήταν η επιτομή της διαπλοκής.
Τα όσα αποκαλύφθηκαν στο πλαίσιο της έρευνας στο Ευρωκοινοβούλιο για το Qatargate είναι βούτυρο στο ψωμί των ακροδεξιών λαϊκιστών όπως ο Φάραζ στη Βρετανία ή οι κυβερνώντες στη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη.
Στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου, το σύνθημα «όλοι είναι διεφθαρμένοι» άνοιξε τον δρόμο σε κάθε λογής δικτατορικές εκτροπές. Η ανάγκη αυτοπροστασίας των δημοκρατικών θεσμών στη Γηραιά Ήπειρο καθιστά μονόδρομη επιλογή την αυστηροποίηση των ελέγχων, σε μια στιγμή που οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη τους σε νομενκλατούρες διαχείρισης της εξουσίας, οι οποίες δεν θέλουν και δεν μπορούν να αντιπροσωπεύσουν την εκλογική τους βάση.
