Το χθεσινό αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Politico επιβεβαιώνει πανηγυρικά τις προεκλογικές αναλύσεις που προέβλεπαν τη μετεκλογική ρεαλπολιτίκ της Μελόνι απέναντι στην Ε.Ε.
Από τη μεριά τους τόσο η Ε.Ε. όσο και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα φαίνεται να υπερθεματίζουν σε μια νέα στάση απέναντι στην πρωθυπουργό της Ιταλίας και στο ακροδεξιό κόμμα της, με ορίζοντα τις ευρωεκλογές του 2024, που φθάνει μέχρι και σε μετεκλογική συνεργασία. Άλλωστε η πρόεδρος της Κομισιόν και η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου έχουν επανειλημμένα συναντηθεί μαζί της.
Με άλλα λόγια, εμπρός στον δρόμο που χάραξαν -αρχικά- ο Μπόσι και -στη συνέχεια- ο Σαλβίνι, όταν βρέθηκαν στα ηνία της Λέγκας του Βορρά, αλλά και ο Φίνι που ξεκίνησε από την ηγεσία της Εθνικής Συμμαχίας ως μεταφασίστας, για να μεταλλαχθεί, στη συνέχεια, σε ευπρεπή κεντροδεξιό.
Υπάρχουν δύο αναγνώσεις στα ανοίγματα της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς προς την Ιταλίδα πρωθυπουργό:
-Η μία είναι η προφανής: Προσεγγίζουν τη Μελόνι και τους Αδελφούς της Ιταλίας με τη βεβαιότητα μιας μετεξέλιξης, όπως στο παρελθόν ήταν αυτή των Μπόσι, Σαλβίνι και Φίνι και όπως μας διδάσκει η πορεία του Κινήματος των Πέντε Αστέρων που συγκυβέρνησε πρόσφατα με τη Λέγκα.
-Η δεύτερη ανάγνωση υποστηρίζει ότι η Ιταλία, παρά τις εθνικές της ιδιαιτερότητες, ίσως να είναι το πεδίο πειραματικής δοκιμής για το αν η συμμετοχή της Ακροδεξιάς στη συστημική κανονικότητα, και μάλιστα με διαδικασίες fast track, είναι ασφαλής μέθοδος αντιμετώπισής της.
Εξάλλου αυτό δεν θα είναι κάτι νέο. Με την ίδια μεθόδευση, τον Οκτώβριο του 1922, ο Μουσολίνι διορίσθηκε πρωθυπουργός και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, όπως και ο Χίτλερ τον Ιανουάριο του 1933.
