Και ξαφνικά, με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, ο πόλεμος στην Ουκρανία έγινε μία μεγάλη αρματομαχία, μία μετάλλαξη που παραπέμπει σε αποφασιστική καμπή, παρόμοια με αυτή που είχε η μάχη του Κουρσκ, τον Ιούλιο του 1943.
Τα τεθωρακισμένα, ανεξάρτητα από την επιχειρησιακή βαρύτητα που θα έχουν στην απόκρουση της αναμενόμενης επίθεσης των ρωσικών δυνάμεων, πέραν πάσης αμφιβολίας θα έχουν και μεγάλη πολιτική σημασία.
Από την επόμενη μέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η Γαλλία και η Γερμανία προσπάθησαν, με κάθε δυνατό μέσο, να συνδυάσουν την ατλαντική αλληλεγγύη και πειθαρχία, με την προθυμία να αναλάβουν, εκ νέου, μεσολαβητικό -και όχι μόνον- ρόλο μεταξύ Μόσχας και Κιέβου.
Μέχρι σήμερα οι δύο χώρες αντιτάχθηκαν σε κινήσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην κλιμάκωση της σύγκρουσης, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την άρνησή τους να παραχωρηθούν στην Ουκρανία πολεμικά αεροσκάφη σοβιετικής κατασκευής.
Η συμβολική σημασία των τεθωρακισμένων είναι προφανής καθώς στην πράξη δεν μπορείς να είσαι συνεμπόλεμος και μεσολαβητής. Όσο η εμπλοκή περιοριζόταν στα λεγόμενα αμυντικά οπλικά συστήματα υπήρχε ακόμη περιθώριο το Βερολίνο και το Παρίσι, από τη μια μεριά, και η Μόσχα, από την άλλη, να περιφρουρούν έναν παράλληλο δίαυλο επικοινωνίας, παρόμοιο με αυτόν που διατηρούν οι ΗΠΑ με τη Ρωσία.
Τούτων λεχθέντων, το αντίκρισμα της ανασύνταξης της ενότητας της Δύσης θα φανεί από την καταπάτηση ή όχι κάποιων «κόκκινων γραμμών» που έχουν σιωπηρά χαράξει οι δύο πλευρές στα πεδία των μαχών. Για παράδειγμα, θα ήταν σημαντική κλιμάκωση ενδεχόμενη ρωσική επίθεση σε πλατφόρμες και σιδηροδρομικούς συρμούς που μεταφέρουν τεθωρακισμένα, κοντά στα σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας, με το Κίεβο να απαντά πλήττοντας εφοδιοπομπές επί ρωσικού εδάφους.
Μία ελεγχόμενη σύγκρουση δημιουργεί πάντα ψευδαισθήσεις και εφησυχασμό, καθώς η καθεμιά πλευρά έχει τη δική της αντίληψη για τις «κόκκινες γραμμές» που δεν πρέπει να πατηθούν, αλλά και για τα όρια των ρητών διαβεβαιώσεων που ανταλλάσσονται μέσα από τους δίαυλους επικοινωνίας.
