ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ο εμφύλιος στους Ρεπουμπλικάνους 

Εκλογή του Μακάρθι ως προέδρου της Βουλής, μετά από δεκαπέντε ψηφοφορίες, ήταν η κατάληξη της κοινοβουλευτικής οπερέτας-ψυχοδράματος που εκτυλίχθηκε γύρω από τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων και είναι φανερό ότι οι οιωνοί δεν είναι καλοί για το κόμμα. Αν τα όσα έγιναν με τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα, επαναληφθούν στη νομοθετική διαδικασία, τότε ο έλεγχος του Σώματος μπορεί να αποδειχτεί πύρρειος νίκη.

Μοιραία η προσοχή θα στραφεί στους εσωτερικούς συσχετισμούς των Ρεπουμπλικάνων, που αποδεικνύεται μια πολιτική γεωγραφία πολύ πιο σύνθετη από την απλουστευτική παραδοχή ότι ο Τραμπ ελέγχει πλέον ένα… τραμπικό κόμμα.

Έχει σημασία ότι την ταπείνωση του Μακάρθι, που σύρθηκε από ψηφοφορία σε ψηφοφορία παρά τη στήριξη του τέως προέδρου, την προκάλεσαν οι ευρισκόμενοι… στα δεξιά του Τραμπ. Όπως οι βασιλικότεροι του βασιλέως, κατά την παλινόρθωση των Βουρβόνων, μετά το 1815 στη Γαλλία, έτσι και τώρα οι πιο τραμπικοί και από τον Τραμπ υποχρέωσαν τον Μακάρθι να προσυπογράψει τις περισσότερες από τις θέσεις τους, σε σημείο που είναι δύσκολο να συγκρατήσουν τη διαρροή των μετριοπαθών συντηρητικών στο Κογκρέσο και στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Με τη συγκεκριμένη εκλογή είναι από πολύ πιθανόν έως βέβαιο ότι οι ακραίοι τραμπιστές θα βραχυκυκλώσουν κάθε μορφή συναίνεσης, χωρίς την οποία δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν οι θεσμικές ισορροπίες μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας.

Ο επικεφαλής της Βουλής είναι δεύτερος -μετά τον αντιπρόεδρο- στη σειρά διαδοχής του προέδρου της χώρας και εκ των πραγμάτων είναι πυλώνας συγκατοίκησης στη διαχείριση της εξουσίας.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Δεύτερη Διεθνής δεν μπόρεσε να δώσει σαφή απάντηση στο ερώτημα αν η Σοσιαλδημοκρατία, που επαγγέλλεται το τέλος του καπιταλισμού, μπορεί να μετέχει σε κυβερνητικούς συνασπισμούς. Η Τρίτη Διεθνής, μέχρι το 7ο συνέδριό της το 1935, θεωρούσε ασύμβατη την επαγγελία της επαναστατικής ανατροπής με ταυτόχρονη διαχείριση της εξουσίας, μέχρι που ο Φασισμός την ανάγκασε να υιοθετήσει την πολιτική των Λαϊκών Μετώπων.

Αυτοί που βρίσκονται στα δεξιά του τραμπισμού προφανώς αντιλαμβάνονται την αντίφαση ανάμεσα στην αντισυστημική εξέγερση και την, έστω στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, συναίνεση, που είναι παράδοση στις ΗΠΑ όταν το Κογκρέσο ή ένα από τα δύο σώματα δεν ελέγχονται από το κόμμα απ’ το οποίο προέρχεται ο πρόεδρος.

Με δύο λόγια, υπάρχουν τραμπιστές Ρεπουμπλικάνοι που θα εξαντλήσουν τη δυνατότητα άσκησης σκληρής αντιπολίτευσης στον Μπάιντεν, σεβόμενοι, όμως, το πλαίσιο και τις παραδόσεις της νομοθετικής εξουσίας. Στα δεξιά τους, πλέον, υπάρχουν αυτοί που θα προτιμούσαν μια εξεγερσιακή πραξικοπηματική αντίσταση-ανυπακοή, δηλαδή μια «6η Ιανουαρίου 2021» διετούς διαρκείας…

Εξάλλου, η εκλογή Μακάρθι έγινε δυνατή μετά από τηλεφωνικές παροτρύνσεις του Τραμπ, αποκαλύπτοντας τον ρόλο διαιτητή που είχε ο τέως πρόεδρος σε μια εσωκομματική διαμάχη, που αν συνεχιστεί, υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσει φθορά τόσο στον πρώην πρόεδρο όσο και στις δύο αντίπαλες πλευρές. 

 

Εάν θέλετε κάθε πρωί το ενημερωτικό δελτίο του KReport στο email σας και πρόσβαση σε όλο το περιεχόμενό μας, κάντε μια δοκιμαστική συνδρομή!