Όταν ένα μέσο ενημέρωσης όπως το Politico, θεωρεί πιθανό ένα θερμό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, εύλογα προκύπτει το ερώτημα αν πρόκειται για απλή εκτίμηση ή για άσκηση πίεσης προς την Ουάσιγκτον προκειμένου να παρέμβει αποτρεπτικά πριν η κλιμάκωση της έντασης -με υπαιτιότητα Ερντογάν- τεθεί εκτός ελέγχου.
Χρειάζεται ο Τούρκος πρόεδρος ένα θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα για να κερδίσει τις εκλογές ή για να τις αναβάλλει, όπως έχει τη δυνατότητα από το Σύνταγμα; Την απάντηση στο ερώτημα δεν θα τη βρούμε κλειδωμένη σε κάποιο συρτάρι στην Άγκυρα, αλλά στην προεκλογική συγκυρία της Τουρκίας.
Επί του παρόντος, αυτό που μπορούμε να σημειώσουμε είναι ότι ένα ελεγχόμενο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο -ή στην Ανατολική Μεσόγειο- μπορεί να διευκολύνει τη διαχείριση ενδεχόμενης απόφασης του Εφετείου που θα στερεί από τον Ιμάμογλου τα πολιτικά του δικαιώματα. Άλλωστε η καταδίκη του Καβαλά σε ισόβια αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για το πότε και ποια θα είναι η απόφαση για τον δημοφιλή δήμαρχο Κωνσταντινούπολης.
Ωστόσο, η αναβολή των εκλογών είναι πολύ πιο επικίνδυνη απ’ ότι η διεξαγωγή τους με φόντο σκηνικό βίας και νοθείας.
Ένα θερμό επεισόδιο, όπως η κατάληψη ή ο αποκλεισμός βραχονησίδας, θα δείξει πόσο διαφέρει η πολιτική Ερντογάν από τη «μειοδοσία» του Κεμάλ και του Ινονού και μάλιστα ακριβώς 100 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης.
Το 1996 η Τσιλέρ διακινδύνευσε έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο για να αποφύγει την κατάρρευσή του κυβερνητικού της συνασπισμού, ο οποίος τελικά διαλύθηκε μετά από μερικούς μήνες.
Σήμερα ο Ερντογάν διακινδυνεύει την ένταση, με προφανή υπόθεση εργασίας ότι το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Κιλιτζάρογλου, καθώς και το ακροδεξιό κόμμα της Ακσενέρ, θα υποχρεωθούν να στοιχηθούν πίσω του.
Κάθε μέρα που περνά ένα θερμό επεισόδιο προβάλλει ολοένα πιο χρήσιμο για τον πολιτικό ηγέτη του οποίου η άνοδος στην εξουσία, πριν από 20 χρόνια, δημιούργησε στην Αθήνα την αισιοδοξία για αποφασιστική στροφή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
