Μέσα σε γενικευμένη μιντιακή αδιαφορία θα ολοκληρωθεί τις επόμενες μέρες η επιστροφή του Νετανιάχου στην εξουσία, με την ορκωμοσία της «πιο δεξιάς» κυβέρνησης που γνώρισε το Ισραήλ στα 74 χρόνια της Ιστορίας του. Με αυτό τον τρόπο ο ισραηλινός πολιτικός, που δικάζεται για διαφθορά, βρήκε -στο πάρα πέντε- την ασυλία που τον προστατεύει από την βέβαιη καταδίκη.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες ένας συνδυασμός μαζικής μετανάστευσης ανθρώπων από την πρώην ΕΣΣΔ και απλής αναλογικής, έχουν καταστήσει ρυθμιστές της πολιτικής ζωής τα μικρά και ακραία θρησκευτικά κόμματα, με αποτέλεσμα την πλήρη ακινησία στην αναζήτηση λύσης του Παλαιστινιακού. Έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από την εποχή που η σκληρή προεκλογική σύγκρουση Εργατικών-Λικούντ συνδεόταν με την ενίσχυση ή όχι της δυναμικής στα σχέδια επίλυσης της κρίσης στις σχέσεις Ισραηλινών και Αράβων.
Ωστόσο, ο χρόνος δεν δουλεύει υπέρ του Ισραήλ, καθώς αν το Παλαιστινιακό δεν λυθεί στη βάση της φόρμουλας των δύο κρατών, τότε, σε ορίζοντα δύο-τριών δεκαετιών, οι Παλαιστίνιοι θα είναι πλειοψηφία στο σύνολο της χώρας. Με άλλα λόγια, μόνο μέτρα τύπου απαρτχάιντ θα εμποδίσουν την αραβική πλειοψηφία από το να αναλάβει τον έλεγχο.
Ταυτόχρονα, ποτέ άλλοτε το Ισραήλ δεν ήταν τόσο ασφαλές. Όχι μόνον λόγω της πυρηνικής ασπίδας που διαθέτει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ‘60, αλλά κυρίως από τις εξελίξεις στον αραβομουσουλμανικό κόσμο:
-Πρώτον, ο ριζοσπαστικός αραβικός εθνικισμός, που στο παρελθόν κυριάρχησε στα μπααθικά καθεστώτα της Βαγδάτης και της Δαμασκού, αλλά και στην Αίγυπτο του Νάσερ (1952-70), αποτελεί παρελθόν.
-Δεύτερον, η προσπάθεια του Σαντάμ να αποκτήσει πυρηνικά όπλα δεν είχε συνέχεια, ενώ τα χημικά όπλα του Άσαντ καταστράφηκαν υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ.
-Τρίτον, παρά τις συνεχείς δυσκολίες που ανακύπτουν, το Ιράν δεν έχει απομακρυνθεί από τη βασική στρατηγική του επιλογή να ανταλλάξει τον διεθνή έλεγχο των πυρηνικών του εγκαταστάσεων με την αναγνώριση των ζωτικών του συμφερόντων στη Μέση Ανατολή.
Το Ισραήλ του 1948 ήταν κατά κύριο λόγο δημιούργημα των σοσιαλδημοκρατών σιωνιστών της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης, με τους Εργατικούς να κυβερνούν συνεχώς τη χώρα μέχρι το 1977. Όλες οι επόμενες μεταναστευτικές ροές που ακολούθησαν, πρώτα με τους Σεφαραδίτες των αραβικών χωρών και στη συνέχεια με τους Εβραίους της πρώην ΕΣΣΔ, έφτιαξαν μια συντηρητική εσωστρεφή ταυτότητα, ασύμβατη, όχι μόνον με την χειραφέτηση των Παλαιστινίων, αλλά και με το μέλλον της χώρας ως δημοκρατικής κοινωνίας.
