Όπως επισήμανε ο Πούτιν, κάποια στιγμή οι πόλεμοι είτε τελειώνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είτε -στη χειρότερη περίπτωση- μετατρέπονται σε εκεχειρία αορίστου χρόνου. Ωστόσο, το ερώτημα που ακολουθεί είναι: Και μετά τον πόλεμο τι;
Είναι βέβαιο ότι την επόμενη μέρα της κατάπαυσης του πυρός, η Ουκρανία θα πρέπει να αποδεχθεί τον εδαφικό της ακρωτηριασμό και η Ε.Ε. να αναζητήσει νέες ισορροπίες στις διατλαντικές της σχέσεις, αλλά και ένα modus vivendi με τη Μόσχα, ενώ το ΝΑΤΟ θα μεταλλαχθεί σε συμμαχία δύο ταχυτήτων.
Η πρώτη ταχύτητα θα έχει ως επίκεντρο την Πολωνία και θα περιλαμβάνει τις τρεις Βαλτικές Χώρες, αλλά -όταν δεήσει ο Ερντογάν να αποσύρει το βέτο- και τις Φιλανδία και Σουηδία. Έτσι, η συγκεκριμένη ομάδα χωρών θα είναι η έμπρακτη εγγύηση ασφαλείας μιας ντε φάκτο ατλαντικής Ουκρανίας. Εξάλλου, αν ρίξουμε μια ματιά στον χάρτη της περιοχής, όπως αυτός ήταν διαμορφωμένος κατά τον 16ο και τον 17ο αιώνα, θα δούμε το Βασίλειο της Πολωνίας και της Λιθουανίας να περιλαμβάνει το σύνολο των εδαφών που έχουν σήμερα Λευκορωσία και Ουκρανία.
Με βάση τις παραπάνω εκτιμήσεις, το νέο τοπίο, επί της ουσίας, θα ακυρώνει ως μεγάλες δυνάμεις τη Γερμανία και τη Γαλλία, καθώς κύριος σύμμαχος των ΗΠΑ στην Ευρώπη γίνεται πλέον η Πολωνία, η οποία, για πολλοστή φορά στην Ιστορία της, καλείται να αμφισβητήσει έμπρακτα τη δυνατότητα του Βερολίνου και του Παρισιού να χαράξουν την πολιτική της Ε.Ε. απέναντι στη Ρωσία.
Παρόμοια ήταν η «επένδυση» που είχαν κάνει στην Πολωνία του 1918 οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχοντας την προσδοκία ότι η Βαρσοβία θα συγκρατεί την προβολή ισχύος τόσο της Σοβιετικής Ρωσίας όσο και της Γερμανίας της Βαϊμάρης.
Ταυτόχρονα, η διαμεσολάβηση της Γερμανίας και της Γαλλίας στην Ομάδα του Μινσκ -την οποία απαξίωσε η Μέρκελ- ανήκει στο παρελθόν, καθώς αποδείχθηκε μια θνησιγενής προσπάθεια για την αποτροπή γενικευμένης σύγκρουσης.
Για το ορατό μέλλον η Ουάσιγκτον και ο σκληρός πυρήνας των ανατολικοευρωπαίων συμμάχων της θα ανεβάζουν ή θα κατεβάζουν την ένταση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, με το Βερολίνο και το Παρίσι να έχουν απλά ρόλο παρατηρητή. Με αυτό τον τρόπο οι ΗΠΑ θα έχουν διασφαλίσει ότι δεν θα επαναληφθεί το σκηνικό της άνοιξης του 2003, όταν Σιράκ και Σρέντερ, όχι μόνον αντιπαρατέθηκαν με την Ουάσινγκτον για την εισβολή στο Ιράκ, αλλά ταυτόχρονα εγκαινίασαν τις τακτικές επαφές τους με τον Πούτιν.
Όπως είχε επισημάνει ο «πατέρας» της βρετανικής γεωπολιτικής Χάρολντ Μακίντερ, στις αρχές του 20ου αιώνα, η δυναμική μιας ευρασιατικής σύγκλισης θα εξασφαλίσει παγκόσμια κυριαρχία στις εμπλεκόμενες μεγάλες δυνάμεις. Άλλωστε, οτιδήποτε είναι μακρινό παρελθόν για την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι ζωντανό χθες για την Πολωνία. Το επιβεβαιώνει και ο πρώτος στίχος του εθνικού της ύμνου: «Η Πολωνία δεν απέθανε ακόμη!»
Ο πρώτος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, λόρδος Ισμέι, είχε πει ότι η Ατλαντική Συμμαχία είναι αναγκαία «για να κρατά τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς κάτω». Φαίνεται ότι πλέον η Πολωνία είναι ο ιδανικός σύμμαχος για την υλοποίηση και των τριών στόχων.
