Δέκα μήνες πόλεμος στην Ουκρανία και η διερεύνηση κατά πόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις για μια συμβιβαστική λύση προσκρούει στην πραγματικότητα ότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καθαρός νικητής και καθαρός ηττημένος. Και μια διπλή διάψευση στα προ του πολέμου σενάρια, έχει δημιουργήσει στρατηγική αμηχανία σε όλους τους εμπλεκόμενους στην κρίση της Ουκρανίας.
Η πρώτη διάψευση αφορά το υπερόπλο των κυρώσεων.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία κλόνισε, πρώτη φορά μετά τη εισβολή της Ιταλίας στην Αιθιοπία το 1935, την επιβολή οικονομικών κυρώσεων στον επιτιθέμενο ως εργαλείο εξαναγκασμού του σε κατάπαυση πυρός.
Πλέον, είναι αδιαμφισβήτητο ότι σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να στεγανοποιηθεί η χώρα που είναι στόχος των κυρώσεων χωρίς να υπάρξουν σοβαρές παρενέργειες στις χώρες που τις επιβάλλουν. Δέκα μήνες μετά, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το μεγαλύτερο θύμα των κυρώσεων, τόσο ώστε να προεξοφλείται κρίση στην συνοχή της διατλαντικής σχέσης.
Το βέβαιο είναι ότι με αυτά τα δεδομένα είναι αδιανόητο να ζητήσουν οι ΗΠΑ από τους συμμάχους τους συμμετοχή σε εμπορικές κυρώσεις κατά της Κίνας.
Η δεύτερη διάψευση αφορά την δυνατότητα της Ρωσίας να συντρίβει έναν κατά πολύ πιο υποδεέστερο αντίπαλο με πόλεμο-αστραπή (blitzkrieg) .
O πόλεμος άρχισε με διάχυτη την εντύπωση ότι ήταν θέμα ημερών να καταληφθεί το Κίεβο και λίγων εβδομάδων να καταληφθεί το σύνολο της Ουκρανίας.
Και από τις αρχές Απριλίου οι ρωσικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την περιοχή γύρω από το Κίεβο και έριξαν όλες τους τις δυνάμεις στην περιοχή του Ντονμπάς με τις ουκρανικές δυνάμεις να αντεπιτίθενται επιτυχώς στο Χάρκοβο και την Χερσώνα.
Αν η Ρωσία δεν λυγίσει από τις κυρώσεις, αν η Ουκρανία δεν μπορεί να διώξει τους εισβολείς κι αν οι τελευταίοι δεν μπορούν να επιβάλλουν λήξη των εχθροπραξιών με τους όρους τους, τότε η αναλαμπή μιας αισιοδοξίας που είχε παρουσιαστεί πριν ένα μήνα θα αργήσει να επανεμφανισθεί.
