Αν δεν είχε την πρόθεση να φθάσει στ’ άκρα ο Ερντογάν, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να καταστήσει ήρωα και σύμβολο της αντίστασης στην αυταρχική εκτροπή τον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης, Ιμάμογλου.
Ο Ερντογάν και ο στενός κύκλος συνεργατών του έχουν διαμορφώσει μια δική τους νομιμότητα και κανονικότητα, με φόντο το γνωστό αφήγημα ότι η Τουρκία απειλείται με περικύκλωση από τους Σταυροφόρους της Δύσης και ότι η αντιπολίτευση αποτελεί την πέμπτη φάλαγγα των απίστων.
Η επικύρωση της στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων του Ιμάμογλου από το Εφετείο, που μάλλον πρέπει να θεωρηθεί ως δεδομένη, είναι το πρώτο βήμα μιας προσπάθειας να διασφαλισθεί με κάθε μέσο η επανεκλογή του Ερντογάν, έστω κι αν πρέπει να εγκαταλειφθούν ακόμη και τα προσχήματα της δημοκρατικής νομιμότητας.
Αν στην πορεία δεν υπάρξει διασφάλιση της επανεκλογής, τότε θα γίνει χρήση του άρθρου του Συντάγματος που επιτρέπει την αναβολή των εκλογών για ένα χρόνο αρχικά, και για ακόμη ένα, όταν υπάρχουν απειλές για την ασφάλεια της χώρας.
Στην καλύτερη περίπτωση, η Τουρκία θα δει να αμφισβητείται η εναλλαγή στην εξουσία και η καχεκτική δημοκρατική της κανονικότητα να αποτιμάται όχι πλέον σε σύγκριση με τη Δύση αλλά με τα καθεστώτα της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής.
Το 1945 ο παντοδύναμος Ινονού, που ως διάδοχος του Κεμάλ κυβερνούσε ως δικτάτορας ενός μονοκομματικού καθεστώτος, επίτρεψε την δημιουργία άλλων κομμάτων και όταν το 1950 έχασε τις εκλογές παραιτήθηκε και έγινε αρχηγός της αντιπολίτευσης.
Σήμερα ο Ερντογάν, που πριν από είκοσι χρόνια ήλθε στην εξουσία ως δύναμη εκδημοκρατισμού, σπρώχνει την Τουρκία πίσω στον αυταρχισμό, με την οπλισμένη κομματική πολιτοφυλακή να μην επιτρέπει να αποκλείσουμε το μέχρι πρότινος αδιανόητο σενάριο μιας ένοπλης εσωτερικής σύγκρουσης, που δεν θα θυμίζει τα αναίμακτα πραξικοπήματα των στρατηγών αλλά τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο.
