Τα όσα εκτυλίσσονται στον Καύκασο τα τελευταία δύο χρόνια είναι ενδεικτικά της ακραίας ρευστότητας και των ανακατατάξεων στην ευρύτερη περιοχή. Για παράδειγμα, η στήριξη της Τουρκίας στο Αζερμπαϊτζάν δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε μια σειρά από εντάσεις διαρκείας ανάμεσα στην Άγκυρα και τη Τεχεράνη ή, από την άλλη, να δοθεί σημαντική ώθηση στην προσπάθεια του Ερντογάν να εξομαλύνει τις σχέσεις της χώρας του με το Ισραήλ, αλλά και να εμφανισθούν ρωγμές στη συνεργασία του Τούρκου προέδρου με τον Πούτιν.
Από την πρώτη μέρα της ανεξαρτησίας του Αζερμπαϊτζάν, το 1991, η Άγκυρα έχει εμφανισθεί ως σπόνσορας του Μπακού, καθώς θεωρεί αδελφό έθνος την τουρκόφωνη και μουσουλμανική αυτή χώρα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Τουρκία βρισκόταν πίσω από τον σύντομο πόλεμο του φθινοπώρου του 2020, που οδήγησε στην ανάκτηση του μεγαλύτερου μέρους των εδαφών που είχε καταλάβει η Αρμενία το 1992. Όμως, η στήριξη των Αζέρων έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην Αρμενία και στο Ιράν, καθώς στην προαναφερόμενη σύγκρουση το Αζερμπαϊτζάν στηρίχθηκε και από το Ισραήλ, που προφανώς θα ήθελε μόνιμη -αν αυτό είναι δυνατό- παρουσία στη χώρα. Το γιατί το εξηγεί μια ματιά στον χάρτη, στον οποίο ο οποιοσδήποτε μπορεί να δει τα εκτεταμένα σύνορα του Αζερμπαϊτζάν με το Ιράν.
Με άλλα λόγια, δίπλα στο σενάριο να χρησιμοποιηθεί ο εναέριος χώρος της Σαουδικής Αραβίας από ισραηλινά αεροσκάφη που θα έχουν ως στόχο τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, προστίθεται μια εναλλακτική διαδρομή με βάση εξόρμησης το Αζερμπαϊτζάν.
Ωστόσο, ούτε η Μόσχα ούτε η Τεχεράνη θα παρακολουθήσουν ως θεατές ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντιθέτως, θα απαντήσουν με ενίσχυση του παραδοσιακού τους συμμάχου στην περιοχή, που δεν είναι άλλος από την Αρμενία.
Στη διένεξη Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν για τον θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, που χρονολογείται από το 1920, συνωστίζονται πολλές μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις που περιπλέκουν -αν δεν καθιστούν αδύνατη- πιθανή συμβιβαστική επίλυση του θέματος.
Στην αρχή μόνος επιδιαιτητής ήταν η Ρωσία -ως πρώην αυτοκρατορική μητρόπολη-, στη συνέχεια προστέθηκε το Ιράν -με τις διαχρονικές τριβές που έχει με τον αζέρικο εθνικισμό εντός των συνόρων του-, η Τουρκία -όχι μόνο στο όνομα της αλληλεγγύης προς το αδελφό έθνος, αλλά και για να αποκτήσει δίοδο προς την τουρκόφωνη Κεντρική Ασία- και τέλος το Ισραήλ –που αν καταφέρει να ενισχύσει την παρουσία του στις ακτές της Κασπίας θα έχει δώσει τη δική του απάντηση στη χειραγώγηση του Λιβάνου που έχει πετύχει η Τεχεράνη μέσω της Χεζμπολά.
