Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία και οι παρενέργειες που αυτή προκαλεί, έχουν ήδη επηρεάσει αποφασιστικά το ΝΑΤΟ και ως προς τη διάταξη των δυνάμεών του αλλά και ως προς την περαιτέρω διεύρυνσή του.
Αυτό που δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο είναι το μέγεθος της επιρροής που θα έχει η εισβολή του Πούτιν εντός του Οργανισμού Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO), καθώς μέλη του είναι η Ρωσία, η Λευκορωσία, η Αρμενία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν.
Οι επιδόσεις του ρωσικού στρατού στη διάρκεια των εννέα μηνών του πολέμου εκ των πραγμάτων μειώνουν, αν δεν συρρικνώνουν, την παρεμβατική αποτρεπτική εμβέλεια της Μόσχας στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, γνωστά και ως Πρόσω Εξωτερικό.
Η Λευκορωσία είναι η πιο πρόθυμη από τις πρώην σοβιετικές χώρες στο να ανταποκριθεί θετικά σε κάθε πρόταση συνεργασίας, καθώς η επιβίωση του σημερινού καθεστώτος συνδέεται, στα όρια μάλιστα της ενσωμάτωσης, με την προσέγγιση με τη Ρωσία.
Η Αρμενία χρειάζεται όσο καμιά άλλη τον CSTO, καθώς η σύγκρουση με το Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο Καραμπάχ έχει ήδη καταγράψει την Τουρκία και το Ισραήλ στο πλευρό του Μπακού.
Για την Άγκυρα το Αζερμπαϊτζάν θεωρείται αδελφή χώρα και ο έλεγχός του είναι προϋπόθεση για περαιτέρω διείσδυση στις υπόλοιπες τουρκόφωνες και μουσουλμανικές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Επίσης, για το Ισραήλ έχει αυτονόητη στρατηγική υπεραξία λόγω της γειτνίασης με το Ιράν.
Το Καζακστάν -ο πληθυσμός του οποίου όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ ήταν ρωσικός σε ποσοστό 40%- αν επιλέξει την πολιτική απεξάρτησης από τη Μόσχα, κινδυνεύει να γίνει δεύτερη Ουκρανία.
Τέλος, το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν φοβούνται ότι, αν χαλαρώσει η ηγεμονική επικυριαρχία του Κρεμλίνου, μοιραία θα βρεθούν κάτω από την πολλαπλή εξάρτηση της γειτονικής τους Κίνας.
Το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: καμιά από τις χώρες-μέλη του CSTO δεν θέλει και δεν μπορεί να αξιοποιήσει την πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία προκειμένου να απομακρυνθεί από την επιρροή της Ρωσίας.
