«Μπαρούτι μύριζε» για μέρες στα δυτικά Βαλκάνια, καθώς οι Σέρβοι του Κοσσόβου αρνούνταν να αλλάξουν τις υπάρχουσες πινακίδες αυτοκινήτων, που εκδόθηκαν πριν από το 1999 στο Βελιγράδι, και να τις αντικαταστήσουν με νέες, που θα εκδοθούν στην Πρίστινα. Είναι γνωστό ότι οι περίπου 50.000 σέρβοι που ζουν εκεί αρνούνται να αναγνωρίσουν την εξουσία της Πρίστινας και συνεχίζουν να θεωρούν ότι είναι πολίτες της Σερβίας. Τα χειρότερα αποφεύχθηκαν, καθώς πολλοί εκτιμούσαν ότι σε έναν συνηθισμένο έλεγχο της τροχαίας μπορεί να υπάρξει ανάφλεξη. Αργά τη νύχτα, ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ε.Ε., Ζοζέπ Μπορέλ, ανακοίνωσε την επίτευξη συμφωνίας Σερβίας-Κοσόβου.
Πιο βόρεια από το Κόσσοβο, στη Βουδαπέστη, ο Όρμπαν εμφανίσθηκε στο γήπεδο, προκειμένου να παρακολουθήσει τον αγώνα Ουγγαρίας-Ελλάδας, φορώντας φουλάρι το οποίο είχε αποτυπωμένο τον χάρτη της χώρας με τα σύνορα που αυτή είχε πριν από το 1919 και με εδάφη που σήμερα ανήκουν στη Σλοβακία, την Κροατία, τη Σερβία (επαρχία της Βοϊβοντίνας) και τη Ρουμανία (Τρανσυλβανία).
«Τα σύνορα της καρδιάς μας» όπως θα έλεγε ο Ερντογάν ή ο «Ρωσικός Κόσμος» όπως θα έλεγε ο Πούτιν, που κάνουν ορατή την κορυφή του παγόβουνου ενός αναγεννώμενου αλυτρωτισμού στην Ανατολική Ευρώπη.
Από το μέτωπο των πινακίδων μέχρι τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και τη Βόρεια Μακεδονία, υπάρχουν αμέτρητες δυνητικές εστίες συγκρούσεων, που μπορούν να προκαλέσουν ευρύτερη περιφερειακή αποσταθεροποίηση. Εξάλλου, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει φθάσει στις παρυφές των Βαλκανίων, με ποιο πρόσφατη εξέλιξη την πίεση που δέχεται η Μολδαβία από τη Ρωσία.
Οι πινακίδες και οι χάρτες -σε διαφορετική μορφή αλλά με την ίδια σημειολογία του εθνικιστικού αλυτρωτισμού- υπάρχουν παντού στην Ανατολική Ευρώπη. Αν και γνωρίζουμε πολύ καλά τα οράματα της Μεγάλης Αλβανίας, της Μεγάλης Σερβίας και της Μεγάλης Βουλγαρίας, ξεχνάμε ότι ο πολωνικός αλυτρωτισμός - τον 16ο αιώνα το Βασίλειο της Πολωνίας και της Λιθουανίας περιλάμβανε το σύνολο της σημερινής Ουκρανίας- έλεγχε ολόκληρη την περιοχή ανάμεσα στη Βαλτική και τη Μαύρη Θάλασσα.
Στη δεκαετία του ‘90 τηρήθηκαν τα προσχήματα και τα νέα ανεξάρτητα κράτη, που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, διατήρησαν τα σύνορα που είχαν χαραχθεί το 1945 από τον Τίτο. Σήμερα δεν υπάρχει κανένα σενάριο για την επομένη μέρα του πολέμου στην Ουκρανία -είτε στο πεδίο της μάχης είτε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων- που να μπορεί να εμποδίσει τη ντε φάκτο ή ντε γιούρε χάραξη νέων συνόρων.
Δεν χρειάζεται χειραγώγηση της Μόσχας για να ανοίξει εκ νέου το κουτί της Πανδώρας στα Βαλκάνια, μια περιοχή η οποία, σύμφωνα με τον Τσόρτσιλ, παράγει περισσότερη Ιστορία απ’ όση μπορεί να καταναλώσει.
