Τουλάχιστον η μισή χώρα δεν κατάλαβε ποιος πραγματοποίησε τη βομβιστική επίθεση στην οδό Ιστικλάλ. Είπα η μισή, αλλά αυτό είναι σχήμα λόγου.
Νομίζω ότι υπάρχουν δύο λόγοι γι’ αυτό. Πρώτον, η απειρία της συλληφθείσας, η αραβική της ταυτότητα, οι παραδοξότητες στις σχέσεις της -για παράδειγμα, ο αδελφός της είναι διοικητής του FSA (Ελεύθερος Συριακός Στρατός που πρόσκειται στην Τουρκία)-, οι αντιφατικές εξηγήσεις σχετικά με το από πού ήρθε, ποιος την έφερε κ.ά. Δεύτερον, το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση έχει μετατρέψει τους κρατικούς θεσμούς σε θεσμούς της συμμαχίας ΑΚΡ και MHP και έχουν χάσει την αμεροληψία τους στα μάτια της κοινωνίας. Για τους δύο αυτούς λόγους, ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας δεν πείθεται από τις δηλώσεις που γίνονται.
Οι μη πειστικές δηλώσεις του κράτους, σχετικά με τους δράστες της βομβιστικής επίθεσης, οδήγησαν, επίσης, σε σκεπτικισμό αναφορικά με την αεροπορική επιχείρηση που διεξήχθη βάσει αυτών των δηλώσεων. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, δεν υπάρχουν σαφείς αποδείξεις ότι το PKK/YPG πραγματοποίησε την τρομοκρατική ενέργεια (αν υπάρχουν θα πρέπει να ανακοινωθούν και να τις ακούσουν όλοι οι πολίτες). Δεύτερον, η πεποίθηση της κοινωνίας ότι η πολιτική πόλωσης που εφαρμόζει η κυβέρνηση για να κερδίσει τις εκλογές, μπορεί να διατηρηθεί μόνο μέσω τέτοιων περιστατικών.
Ως εκ τούτου, οι εξελίξεις που ξεκίνησαν με αυτό το γεγονός, οι οποίες νομίζω ότι δεν θα τελειώσουν εύκολα, με κάνουν να πιστεύω ότι η κυβέρνηση παίζει απροκάλυπτα ένα παιχνίδι με ολόκληρη την κοινωνία. Μόλις χθες, όταν ο κόσμος ρώτησε αν η βομβιστική επίθεση σχετίζεται με τις εκλογές, είπα ότι θα ήταν δυνατόν να σχολιάσω ανάλογα με το τι θα ακολουθούσε, αλλά η επιχείρηση που ξεκίνησε τα μεσάνυχτα έχει πράγματι απομακρύνει αυτή την αβεβαιότητα. Μπορούμε τώρα να πούμε ξεκάθαρα ότι, παρόλο που αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν έξω από τη χώρα, στην πραγματικότητα συμβαίνουν μέσα στη χώρα. Στόχος του Ερντογάν είναι να σπάσει η επιρροή της συμμαχίας των έξι κομμάτων, δένοντάς τους τα χέρια στην πορεία προς τις εκλογές και να τις κερδίσει.
Μάλιστα, ορισμένα μέλη των έξι δεν καθυστέρησαν να υποστηρίξουν την επιχείρηση αυτή, την οποία θεωρούν «εθνική». Κατά τη γνώμη μου, μια αντιπολίτευση που δεν μπορεί να πει ότι αυτή η επιχείρηση δεν έχει καμία σχέση με τα «εθνικά» μας συμφέροντα δεν θα έχει την ευκαιρία να χαλάσει τα παιχνίδια της κυβέρνησης. Διότι αυτό που είναι πραγματικά «εθνικό» είναι να μπορείς να ενεργείς λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα των Κούρδων, για τους οποίους, κατά την ίδρυση αυτής της Δημοκρατίας, γινόταν λόγος για παραχώρηση «αυτονομίας». «Εθνικό» είναι να έχουμε ευαισθησία σχετικά με τα σύνορα του Misak-ı Milli. Ως εκ τούτου, αυτό που πρέπει να κάνει η αντιπολίτευση είναι, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, να παράγει και να εκφράσει ένα νέο πολιτικό όραμα, χωρίς να πέσει στον εθνικισμό των ΑΚΡ-ΜΗΡ.
Ο Ερντογάν γνωρίζει και βλέπει ότι η περίοδος της παγκοσμιοποίησης, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ελιτίστικη», βρίσκεται σε μια «εθνικιστική» άνοδο. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα σήμερα, ιδίως στην Ευρώπη. Ο Ερντογάν γνωρίζει και βλέπει ότι αυτή η εσωστρεφής και εθνικιστική αντίληψη της πολιτικής, η οποία ξεκίνησε με το Brexit και την άνοδο στην εξουσία αυταρχικών προσωπικοτήτων όπως ο Τραμπ, ο Όρμπαν και ο Πούτιν, θα λειτουργήσει και στην Τουρκία. Ως εκ τούτου, θα γίνουμε μάρτυρες των επιπτώσεων του «εθνικισμού» στην εσωτερική πολιτική περισσότερο μετά από αυτό το περιστατικό.
Στην πραγματικότητα, οι εξελίξεις αυτές έχουν ακυρώσει τα έξι κόμματα της αντιπολίτευσης. Το πολιτικό όραμα αυτών που κάθονται σε αυτό το τραπέζι δεν έχει το όραμα ενός ηγέτη όπως ο αείμνηστος Οζάλ, παρόλο που έκανε πολλά λάθη. Ως εκ τούτου, υπάρχει μεγάλη ανάγκη για μια αντιπολίτευση που θα μπορεί να πει ότι αυτό που γίνεται δεν είναι καθόλου «εθνικό» και ότι ο μόνος τρόπος για να είναι κανείς «εθνικός» σε αυτά τα εδάφη, είναι να δράσει λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα όλων των ανθρώπων της Τουρκίας, που έχουν πολλές διαφορές όσον αφορά την εθνικότητα και τις πεποιθήσεις.
Θα βρεθεί αυτή η αντίθεση;
Προς το παρόν, δεν γνωρίζουμε. Περιμένουμε
