Ποιο είναι το ζητούμενο στις διμερείς σχέσεις των ΗΠΑ με την Κίνα; Το ερώτημα είναι εύλογο παραμονές της συνάντησης του Μπάιντεν με τον Σι Tζιπίγκ, καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία ευνοεί την σύγχυση, δηλαδή την εντύπωση ότι ο ρωσικός αναθεωρητισμός είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ.
Από κεκτημένη ταχύτητα, ή καλύτερα από αδράνεια της σκέψης, η προσέγγιση των διμερών σχέσεων Ουάσιγκτον-Πεκίνου έχει ως σημείο αναφοράς την συνύπαρξη των ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ στον σχεδόν μισό αιώνα Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις.
Οι εποχές, αλλά και το διακύβευμα, δεν είναι συγκρίσιμα, καθώς το ζητούμενο, μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, ήταν η τήρηση των συμφωνηθέντων στην Γιάλτα για το μεταπολεμικό στάτους κβο της Ευρώπης.
Τότε η ισοτιμία των δύο αντιπάλων περιοριζόταν μόνο στην στρατιωτική ισχύ και πιο συγκεκριμένα στα πυρηνικά οπλοστάσια, με την υπεροχή των ΗΠΑ να είναι συντριπτική σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στα 50 χρόνια του Ψυχρού Πολέμου η ΕΣΣΔ διεκδικούσε την κατοχύρωση της σφαίρας επιρροής που πέτυχε στην Γιάλτα και σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητούσε την ηγεμονική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ.
Σήμερα η Κίνα, είτε ως μείζων εμπορικός εταίρος είτε ως στρατηγικός επενδυτής κυρίως σε υποδομές, ανταγωνίζεται ευθέως τις ΗΠΑ σε πλανητική κλίμακα.
Και όχι μόνον, καθώς, σε αντίθεση με την Γιάλτα, όλα είναι ρευστά και ζητούμενα καθώς ΗΠΑ και Κίνα δεν αναγνωρίζουν ζώνες επιρροής, ούτε στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού ούτε πολύ περισσότερο σε άλλες περιοχές του πλανήτη.
Αν η ΕΣΣΔ στην πράξη ποτέ δεν αμφισβήτησε την συνολική παντοδυναμία των ΗΠΑ, η μετασοβιετική Ρωσία ούτε θέλησε ούτε βέβαια μπορούσε να το πράξει.
Αυτό που διεκδικεί μετά το 1991 η Ρωσία είναι η συμμετοχή της, με όρους που να σέβονται το στάτους της ως μεγάλης δύναμης, στο πλαίσιο μιας παγκοσμιοποίησης αμερικανικής κοπής.
Αντίθετα και παρά την ρητορική των χαμηλών τόνων, η Κίνα προωθεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, από την Βραζιλία και την Αφρική μέχρι την Ευρώπη και την περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού, μια κατ’ αρχήν εμπορική και επενδυτική ατζέντα, την οποία νομοτελειακά από ένα σημείο και ύστερα θα επιδιώξει να θωρακίσει με ενεργό εξωτερική πολιτική και στρατιωτική ισχύ.
Το Πεκίνο, αργά αλλά σταθερά, προσεγγίζει τα αναδυόμενα κέντρα ισχύος του πλανήτη που βρίσκονται στο πλαίσιο των BRICS και της ομάδας των G20 και διαμηνύει ότι η ισχυροποίηση της Κίνας, όχι μόνον δεν συνιστά απειλή, αλλά αντίθετα συνιστά εγγύηση για μια πιο ισορροπημένη παγκοσμιοποίηση.
Αν ο αναθεωρητισμός της Ρωσίας αφορά την επιρροή της στην πρώην ΕΣΣΔ, οι φιλοδοξίες της Κίνας είναι, δίχως υπερβολή, μια γεωπολιτική ατζέντα χωρίς όρια -από τον εμπορικό σταθμό του λιμανιού του Αμβούργου, μέχρι τις υποδομές στην Αφρική- αλλά πρώτα και πάνω από όλα την διασφάλιση μιας ειρηνικής επικυριαρχίας στην Ταϊβάν.
Σε αντίθεση με άλλες περιόδους της Ιστορίας, όπου υπήρχαν μεταβατικές περίοδοι και παρά την χαμηλών τόνων ρητορική της, η Κίνα στην πράξη αμφισβητεί συνολικά και παντού το ηγεμονικό προβάδισμα των ΗΠΑ.
