Είναι η Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη χώρος κυρίαρχης επιλογής της Γερμανίας; Η απλουστευτική αυτή προσέγγιση που ακολούθησε την πτώση του Τείχους, διαψεύσθηκε σύντομα με την διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, που διασφάλισε την παρουσία των ΗΠΑ στο πρώην σοβιετικό μπλοκ.
Σήμερα, στην σκιά της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά και της απόφασης της Γερμανίας να επανεξοπλιστεί, θα ήταν αναμενόμενη μια πρωτοβουλία του Βερολίνου για μόνιμη στρατιωτική παρουσία στην Ανατολική Ευρώπη.
Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, ήταν η απόφαση της Γαλλίας να αναζητήσει μόνιμη παρουσία των στρατιωτικών της δυνάμεων στην Εσθονία, την Λιθουανία και την Ρουμανία, ένα, δηλαδή, γαλλικό παρών στην πρώτη γραμμή αντιπαράθεσης του ΝΑΤΟ με την Ρωσία του Πούτιν.
Προφανώς και το Παρίσι, με την παρουσία του στην Βαλτική αλλά και στα Βαλκάνια, επιδιώκει δύο στόχους:
Πρώτον, την διαφύλαξη του προβαδίσματος που έχει η στρατιωτική ισχύς της Γαλλίας στην Ε.Ε., μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, και πριν υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις της Γερμανίας για ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων της.
Δεύτερον, την ανάδειξη της χώρας σε εντός του ΝΑΤΟ προνομιακό εταίρο και συνομιλητή των ΗΠΑ, μια γεωπολιτική αναβάθμιση που θα της επιτρέψει να επηρεάζει την πολιτική της Ουάσιγκτον απέναντι στην Μόσχα, αλλά και να σταθεροποιήσει την προνομιακή παρουσία της στη Μεσόγειο.
Tα παραπάνω, αθροιστικά, θα μπορούν να είναι σημαντικά πλεονεκτήματα στην προσπάθεια του Παρισιού να πιέσει το Βερολίνο να αποδεχθεί το γαλλικό «προβάδισμα» σε μια κοινή αμυντική προσπάθεια της Ε.Ε., που θα εξισορροπούσε την απόλυτη κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρωζώνη.
Παρά τις διαφωνίες και τις αποκλίσεις συμφερόντων μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ, το Βερολίνο προτιμά διαχρονικά μια ενισχυμένη αμυντική συνεργασία με την Ουάσιγκτον που θα ενίσχυε την ηγεμονική του θέση στην Ευρώπη, παρά μια διμερή συνεργασία με την Γαλλία στο πλαίσιο της οποίας θα ήταν ο ήσσων εταίρος.
