Η Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή, στο Σαρμ Ελ Σείχ της Αιγύπτου, όπως προέκυψε στην διάρκεια της προετοιμασίας της, θα είναι ένα ακόμη πεδίο επίδειξης πυγμής των ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα. Σύμφωνα με χθεσινό δημοσίευμα του Politico, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες έχουν θέσει ως προτεραιότητα την άσκηση πίεσης προς το Πεκίνο -που είναι ένας από τους μεγαλύτερους ρυπαντές του πλανήτη- προκειμένου να πληρώσει το κόστος που του αναλογεί.
H εν λόγω -ενδεχόμενη- στροφή των ΗΠΑ εγγράφεται στο πλαίσιο μιας συνολικής στρατηγικής, που σαν στόχο έχει την ανάσχεση της περαιτέρω ισχυροποίησης της Κίνας, αφού εκ των πραγμάτων θα την φέρει σε αντιπαράθεση με αρκετές από τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Αν επιβεβαιωθούν τα παραπάνω θα πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή στην μέχρι τώρα στάση των ΗΠΑ που, ως νούμερο δύο μεγάλος ρυπαντής του πλανήτη, λειτουργούσε σαν εμπροσθοφυλακή στην άρνηση των πλουσίων και αναπτυγμένων χωρών να αποζημιώσουν τις χώρες που υφίστανται το κόστος της πολιτικής τους και στην πραγματικότητα δεν θα ήθελαν να επιβάλλουν στην Κίνα υποχρεώσεις που θα δημιουργούσαν ένα σε βάρος τους προηγούμενο.
Ωστόσο, ο ελιγμός της Ουάσιγκτον δεν θα είναι εύκολος, καθώς εμπεριέχει τον κίνδυνο να καταγραφεί ως επιθετική κίνηση που υποθηκεύει την παγκοσμιοποίηση και εκ των πραγμάτων διευκολύνει την Κίνα να προβάλλει ως εγγυητής της.
Το κοινωνικό ντάμπιγκ, το χαμηλό κόστος εργασίας, η έλλειψη νομοθετικής κατοχύρωσης των εργαζομένων, αλλά και η αδιαφορία για τις παρενέργειες της ανάπτυξης στο περιβάλλον, που έχει οδηγήσει στην πρόκληση της κλιματικής αλλαγής, θεωρείται ως βαρύνουσα παράμετρος της ανάδυσης νέων κέντρων ισχύος στον πλανήτη.
Το θέμα δεν είναι καινούργιο καθώς η αρχική φάση της εκβιομηχάνισης της Δύσης, δύο αιώνες νωρίτερα, συντελέσθηκε σε συνθήκες βίαιης κοινωνικής συμπίεσης. Έτσι, απέναντι στην στοχοποίηση του κοινωνικού ντάμπιγκ από χώρες της Δύσης, η σταθερή απάντηση των αναπτυσσομένων χωρών ήταν και είναι ότι οι κοινωνικές και περιβαλλοντικές ευαισθησίες των πλουσίων χωρών δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποκριτική ρητορική περιχαράκωσης στους σημερινούς συσχετισμούς και ισορροπίες.
