Αν διαβασθούν προσεκτικά οι δηλώσεις του Σι Τζινπίνγκ μετά τη συνάντησή του με τον Σολτς, στο Πεκίνο, το μήνυμα είναι αυστηρό και δεν επιδέχεται παρερμηνείες. Η Κίνα θεωρεί αδιανόητη και αποσταθεροποιητική όχι μόνο τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων από την Ρωσία στην Ουκρανία αλλά και κάθε συζήτηση και απειλή για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η λογική του Πεκίνου δεν επιδέχεται παρερμηνείες καθώς η σιωπηρή αποδοχή, έστω κι ως επικοινωνιακού ελιγμού και αντιπερισπασμού, της χρήσης τακτικών πυρηνικών όπλων, μεταφέρει τον ανταγωνισμό ΗΠΑ- Ρωσίας στο πεδίο των πυρηνικών όπλων, σε ένα πεδίο δηλαδή όπου υπάρχει σαφές προβάδισμα των δύο μεγάλων δυνάμεων που απέκτησαν πρώτες πυρηνικά όπλα στη 10ετία του 1940.
Αν δεν αποδώσει η προσπάθεια Μπάιντεν για συγκρότηση του ευρύτερου δυνατού μετώπου ανάσχεσης της Κίνας στην περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού, είναι πολύ πιθανόν οι ΗΠΑ να καταφύγουν στην ασάφεια ως προς την ενδεχόμενη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων σε περίπτωση επίθεσης του Πεκίνου κατά της Ταιβάν ή ακόμη και ενδεχόμενων απειλητικών κινεζικών ενεργειών στην Νότια Σινική Θάλασσα αλλά και στην Θάλασσα της Ιαπωνίας.
Αν κάτι έχει επιβιώσει από την εποχή της ύφεσης στις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του 70, είναι η λεγόμενη ισορροπία του τρόμου που σε πιο επίσημη διατύπωση ονομάζεται Αμοιβαία Εξασφαλισμένη Δυνατότητα Καταστροφής ( Mutual Assured Destruction η ΜΑD), που στην πράξη αποκλείει την ύπαρξη νικητή σε όποιας μορφής πυρηνική σύγκρουση.
Όταν η ΕΣΣΔ απέκτησε το 1949 πυρηνικά όπλα, το ΝΑΤΟ που μόλις είχε ιδρυθεί υιοθέτησε το δόγμα των Μαζικών Αντιποίνων (Massive Retaliation). Μια 10ετία αργότερα, το 1959, οι ΗΠΑ άρχισαν να διερευνούν αν μικρότερου βεληνεκούς και γόμωσης πυρηνικά όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο πεδίο της μάχης ως αποφασιστική ενίσχυση των συμβατικών δυνάμεων.
Επρόκειτο για το δόγμα της «Ευέλικτης Απάντησης» ( Flexible Response) που οδήγησε στην ανάπτυξη πυραύλων μέσου βεληνεκούς από τις ΗΠΑ στην Δυτική Ευρώπη αλλά κυρίως στην Τουρκία (πύραυλοι Jupiter και Thor), μια κίνηση στην οποία το Κρεμλίνο απάντησε με ανάπτυξη παρόμοιων οπλικών συστημάτων στην Κούβα το καλοκαίρι του 1962. Η απευθείας διαπραγμάτευση Κένεντι-Χρουστσόφ τον Οκτώβριο του 1962 απέτρεψε στο παρά πέντε παγκόσμια σύρραξη και πάγωσε σενάρια χρήσης ναρκών, οβίδων και όλμων με πυρηνική γόμωση.
Με άλλα λόγια αν η απειλητική ρητορική της Μόσχας οδηγήσει σε σενάρια χρήσης μικρών πυρηνικών όπλων στο πλαίσιο μιας σύγκρουσης συμβατικών δυνάμεων, τότε θα υπάρξει μια χωρίς προηγούμενο δυναμική διασποράς των πυρηνικών όπλων, εξέλιξη που δεν συμφέρει ούτε την Ουάσιγκτον ούτε τη Μόσχα.
Το επιχείρημα της ρωσικής πλευράς ότι το Στρατιωτικό Δόγμα της χώρας προβλέπει χρήση πυρηνικών όπλων μόνον στην περίπτωση που απειλείται η ύπαρξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δεν πείθει καθώς η καθεμία χώρα μπορεί να έχει την δική της φανερή η και κρυφή αντίληψη για το πώς ορίζεται η υπαρξιακή απειλή.
Η συζήτηση και μόνο για ενδεχόμενη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων θα οδηγήσει σε μία, δύο ή περισσότερες Βόρειες Κορέες -για να παραφράσουμε την γνωστή φράση του Τσε Γκεβάρα «εμπρός για ένα, δύο, τρία και περισσότερα Βιετνάμ».
