Στη γνωστή ελληνική οπερέτα του μεσοπολέμου, η πρωταγωνίστρια επαναλαμβάνει μέχρι εξαντλήσεως το ρεφρέν «Θέλω να δω τον Πάπα»! Κάπως έτσι κι ο Ερντογάν επαναλαμβάνει σταθερά το πάγιο αίτημά του για νέα τετ-α-τετ συνάντηση με τον Μπάιντεν, παρά το γεγονός ότι από την ώρα που ο νυν Αμερικανός πρόεδρος μπήκε στον Λευκό Οίκο, οι δύο ηγέτες έχουν συναντηθεί τρείς φορές διά ζώσης και είχαν αρκετές τηλεφωνικές συνομιλίες.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ερώτηση δημοσιογράφων πώς πέτυχε την επιστροφή του Πούτιν στην συμφωνία για την εξαγωγή σιτηρών, ο Τούρκος πρόεδρος απάντησε: «Πρώτα θα το πω στον Μπάιντεν και μετά σε σας». Μια φράση που κάποιοι έσπευσαν να την θεωρήσουν ως έμμεση προαγγελία συνάντησής του με τον Αμερικανό ομόλογό του.
Πέραν του αυτονόητου, ότι δηλαδή οι συναντήσεις κορυφής προϋποθέτουν σημαντική πρόοδο στις διμερείς διαπραγματεύσεις και με τους ηγέτες στη συνέχεια να καλούνται να εκκαθαρίσουν τις όποιες εκκρεμότητες, ο Ερντογάν έχει επενδύσει σε μια νέα συνάντηση με τον Μπάιντεν για εσωτερικούς, κυρίως, λόγους.
Με άλλα λόγια, στην προσπάθειά του να εμπλουτίσει και να επικαιροποιήσει το κεντρικό πολιτικό προεκλογικό -πλέον- αφήγημα, του χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια photo opportunity με τον «πλανητάρχη». Χρειάζεται, κατά πρώτο λόγο, να δημιουργηθεί η αίσθηση -έστω η ψευδαίσθηση- ότι στην Ουάσιγκτον προεξοφλούν την επανεκλογή του και τον δέχονται ως στρατηγικό συνομιλητή. Και κατά δεύτερο λόγο, μια συνάντηση με τον Μπάιντεν, ενώ έχει δεχθεί δημόσιους επαίνους για το διαμεσολαβητικό του ρόλο τόσο από τον Πούτιν όσο κι από τον Ζελένσκι, του επιτρέπει να ισχυρισθεί ότι επαναπροσεγγίζει τις ΗΠΑ έχοντας κατοχυρώσει έναν ανεξάρτητο περιφερειακό ρόλο για την Τουρκία.
Ήδη η εξομάλυνση των σχέσεων με τα Εμιράτα, την Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ ήταν κινήσεις αναδίπλωσης έναντι των ΗΠΑ, με την Ουάσιγκτον να ανταποδίδει, κλείνοντας την υπόθεση της HalkBank στη Νέα Υόρκη, που έχει κατηγορηθεί ότι παραβίαζε το εμπάργκο κατά του Ιράν με πιθανή εμπλοκή ανθρώπων του οικογενειακού περιβάλλοντος του Τούρκου προέδρου.
Τούτων λεχθέντων, η απόσταση που έχει διανύσει ο Ερντογάν μέσα σε έξι χρόνια είναι εντυπωσιακή. Δεν είναι μακριά η εποχή που, την επαύριον του αποτυχημένου πραξικοπήματος, κατηγορούσε ευθέως την κυβέρνηση Ομπάμα για εμπλοκή, ενώ σήμερα επιδιώκει μια κάποια κανονικότητα στις σχέσεις του με την Ουάσιγκτον.
