Το αφήγημα του Ερντογάν, επικαιροποιημένο και περιτυλιγμένο για προεκλογική χρήση, είναι έτοιμο και ονομάζεται «Ο αιώνας της Τουρκίας». Οι ιστορικές αναλογίες του 1923 με το 2023 είναι εμφανείς. Τότε ο Κεμάλ κατήργησε τον Σουλτάνο, τώρα ο Ερντογάν δίνει μια μάχη, που αν την χάσει η Τουρκία δεν θα καταφέρει να γίνει μία από τις δέκα μεγάλες δυνάμεις που θα ορίσουν την τύχη του πλανήτη τον επόμενο αιώνα.
Η προεκλογική επικοινωνιακή ομοβροντία του Τούρκου προέδρου δεν έχει τίποτε το καινούργιο και αποτελεί συμπύκνωση του εθνοισλαμικού αφηγήματος, που χτίσθηκε σιγά σιγά την τελευταία εικοσαετία: Οι ιμπεριαλιστές, που ταυτόχρονα είναι και άπιστοι, έχουν συνωμοτήσει για να εμποδίσουν την ανάδειξη της χώρας ως περιφερειακής και παγκόσμιας δύναμης.
Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι αν το αφήγημα αυτό μπορεί να συμβαδίσει με μια κανονικότητα στις σχέσεις της Τουρκίας με την Δύση και κυρίως με τις ΗΠΑ. Εκ πρώτης όψεως η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά θετική, καθώς υπάρχουν πολλά αντίστοιχα εθνικά αφηγήματα που αντιφάσκουν με την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης.
Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι το Μεξικό. Από την μία αντίσταση στον ιμπεριαλισμό και από την άλλη πλήρως ενταγμένο στην παγκοσμιοποίηση, ως σύμμαχος των ΗΠΑ και του Καναδά στην ΝΑFTA (Βορειοαμερικανική Ένωση Ελευθέρου Εμπορίου).
Ταυτόχρονα, διατηρεί ζωντανή την μνήμη του Ζαπάτα και του Πάντσο Βίλα, τις τοιχογραφίες του Ριβέρα που θυμίζουν τα δεινά που προκάλεσε ο ιμπεριαλισμός στη χώρα, αλλά και την διάσημη αποστροφή του δικτάτορα Πορφύριο Ντιάζ, στις αρχές του 20ου αιώνα: «Καημένο Μεξικό, τόσο μακριά από το Θεό και τόσο κοντά στις ΗΠΑ».
Το πρόβλημα, λοιπόν, με τον Τούρκο πρόεδρο είναι ότι το αφήγημά του δεν υπηρετεί την οριοθέτηση μιας ιδιαίτερης ταυτότητας, αλλά είναι εργαλείο σε μια ύστατη προσπάθεια παραμονής του στην εξουσία, καθώς για τον ίδιο ενδεχόμενη εκλογική ήττα φαντάζει αδιανόητη.
Άραγε πόση αξιοπιστία έχει το αφήγημα αντίστασης στους «Σταυροφόρους της Δύσης» που προβάλλει η Τουρκία, παρουσιάζοντας την ίδια ως «πολιορκημένο φρούριο», την στιγμή που ο Ερντογάν διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ την κατοχύρωση ενός ευρύτερου περιφερειακού ρόλου και μια Στρατηγική Ειδική Σχέση για την χώρα του;
Το 1989-91, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Τουρκία είδε να υποτιμάται ο ρόλος της ως προκεχωρημένου φυλάκιου του ΝΑΤΟ στις παρυφές της ΕΣΣΔ. Σήμερα, μετά από έναν περιφερειακό μικρομεγαλισμό χωρίς προηγούμενο, ο Ερντογάν κλείνει τα ανοιχτά θέματα με όλους τους συμμάχους των ΗΠΑ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και περιμένει την κατάλληλη συγκυρία για μια συνολική εκκαθάριση εκκρεμοτήτων με την Ουάσιγκτον.
Ενδιαμέσως, στα λόγια ετοιμάζεται να αντισταθεί στους ιμπεριαλιστές και στην πράξη χάνει την ψυχραιμία του όταν αυτοί οι ίδιοι ιμπεριαλιστές του διαμηνύουν ότι οι διευκολύνσεις που παρέχει σήμερα η βάση του Ιντσιρλίκ, μπορούν να αναζητηθούν αύριο στην Σούδα και την Αλεξανδρούπολη.
