Η απόφαση της Μελόνι να αποκηρύξει τους αντισημιτικούς ρατσιστικούς νόμους του 1938 ήταν αναμενόμενη και προεξοφλεί δηλώσεις συμμαχικής πολιτικής ορθότητας για το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. και καταδίκης της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η νέα πρωθυπουργός της Ιταλίας δεν έχει κανένα λόγο να «πέσει» προκειμένου να δικαιώσει μετά θάνατον τον Ντούτσε, ούτε να καταγραφεί ως υπεύθυνη για ενδεχόμενη μετωπική σύγκρουση της Ρώμης με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Αυτή την στιγμή η Μελόνι δεν έχει άλλη επιλογή παρά να περιμένει να συντρέξουν οι περιστάσεις, ώστε η Ιταλία να μην χρειάζεται πλέον ευρωπαϊκή στήριξη ως αξιόχρεης οικονομίας, με αντίτιμο σκληρές πολιτικές λιτότητας, παρόμοιες με εκείνες που υποχρεώθηκε να δεχθεί, όταν οι αγορές πίεζαν ασφυκτικά τους αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης, ως αποτέλεσμα της απερίγραπτης συμφωνίας Μέρκελ-Σαρκοζί, τον Οκτώβριο του 2010 στην Ντωβίλ, που προέβλεπε συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στις διασώσεις χωρών.
Επίσης, εάν ανατρέξουμε στην συνολική στάση της Γερμανίας από την επόμενη μέρα της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, τόσο η Ιταλία όσο και οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, δεν νομιμοποιούνται να υπολογίζουν σε επιπλέον αλληλεγγύη από το Βερολίνο.
Σε κάθε περίπτωση, το σκηνικό της δημόσιας καθαίρεσης του Μπερλουσκόνι από το ζεύγος «Μερκοζί», με την σκυτάλη να περνά στον τεχνοκράτη Μόντι, δεν πρόκειται να ξαναπαιχθεί. Όπως επίσης δεν θα υπάρξει ριμέικ της εποχής Ρέντζι, που διαβεβαίωνε το Βερολίνο για δημοσιονομική περιστολή και ταυτόχρονα υποσχόταν στους συμπολίτες του πολιτικές συνοχής και αλληλεγγύης, για τις οποίες δεν υπήρχε δημοσιονομικός χώρος.
Την ίδια στιγμή, όπως φάνηκε από την συνάντηση της με τον Μακρόν λίγο πριν από την ορκωμοσία της, η Μελόνι θα προσπαθήσει να πείσει την Γαλλία ότι ο άξονας Ρώμης-Παρισιού, που συγκροτήθηκε πριν από ένα χρόνο με την υπογραφή της Συνθήκης του Κυρηνάλιου, δεν κινδυνεύει. Έτσι αν κυλήσει ομαλά η συνεργασία μεταξύ των δύο ηγετών, η νέα πρωθυπουργός της Ιταλίας θα έχει καταγραφεί ως μέρος της ευρωπαϊκής πολιτικής κανονικότητας.
Όμως, ας επιστρέψουμε στην ομιλία της Μελόνι και ας σημειώσουμε ότι, όπως εύστοχα σημειώνει η έγκυρη Repubblica, αν διαβαστεί προσεκτικά δεν πρόκειται για ξεκάθαρη καταδίκη του φασισμού και των παραφυάδων του, αλλά για κριτική μόνο στην περίοδο 1938-1945 όταν υιοθετήθηκαν τα ρατσιστικά μέτρα, ενώ δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στην ανάληψη της εξουσίας από τον Μουσολίνι, τον Οκτώβριο του 1922.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο Ντούτσε δεν ανέτρεψε πραξικοπηματικά το κοινοβουλευτικό καθεστώς, αλλά όταν η Πορεία προς την Ρώμη πλησίαζε στην ιταλική πρωτεύουσα, το μέχρι πριν από λίγα χρόνια στέλεχος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, πήρε από τον βασιλιά εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, η οποία μάλιστα στηρίχθηκε από μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία…
