Ήταν τόση η βεβαιότητα ότι το συμβούλιο υπουργών Ενέργειας θα έληγε χωρίς αποφάσεις, που λειτούργησε σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Οι υπουργοί, χωρίς να λάβουν καμία απόφαση, ανανέωσαν το ραντεβού τους για τις 24 Νοεμβρίου με σοβαρή πιθανότητα να μη βρεθεί ούτε τότε λύση και το όλο ζήτημα να παραπεμφθεί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στην τακτική του συνεδρίαση του Δεκεμβρίου.
Παρά τη διστακτική ικανοποίηση που συνόδευσε την τελευταία σύνοδο κορυφής, παρά τις ελπίδες ότι θα εκδηλωνόταν για μια ακόμη φορά το ένστικτο αυτοσυντήρησης που κατά το παρελθόν οδήγησε την Ευρώπη σε μεγάλες αποφάσεις, τις τελευταίες ημέρες όλες οι προβλέψεις συνέκλιναν στο ότι δεν θα λαμβάνονταν αποφάσεις. Όπως και έγινε. Βοήθησαν σε αυτό οι ήπιες μέχρι στιγμής θερμοκρασίες, βοήθησε η σιγουριά των γεμάτων αποθηκών φυσικού αερίου, βοήθησε όμως ακόμη περισσότερο η εντυπωσιακή πτώση της τιμής του φυσικού αερίου. Μια πτώση που, μάλλον δικαίως, αποδίδεται στην αντίδραση της αγοράς απέναντι στην, έστω αβέβαιη, προοπτική επιβολής πλαφόν, αλλά οπωσδήποτε οφείλεται και στη διάψευση όσων «πόνταραν» στη διάσπαση του μετώπου της ΕΕ. Το σενάριο να πρόκειται για τέχνασμα των αντίστοιχων αγορών είναι τόσο καταστροφικό που θα πρέπει εκ μόνου αυτού του λόγου, και με κάθε μέσον, να αποκλεισθεί.
Μήπως λοιπόν κάποιοι θεωρούν ότι τη λύση θα τη δώσει, τουλάχιστον για εφέτος, η πραγματικότητα από μόνη της; Μόνο αυτή η προοπτική θα μπορούσε να δικαιολογήσει το ότι ούτε τώρα λήφθηκε μια απόφαση. Είναι κατανοητοί – όχι κατ’ ανάγκην και αποδεκτοί – οι λόγοι που παρεμποδίζουν την επίτευξη συμφωνίας. Είναι κατανοητή η μέριμνα της Επιτροπής να διαμορφώνει τις προτάσεις της με κριτήριο την ευρύτερη δυνατή αποδοχή τους. Είναι κατανοητό το ότι προέχει η διατήρηση της ευρωπαϊκής ενότητας και η θυσία επί μέρους συμφερόντων χάριν αυτής. Αλλά η επίμονη παρεμπόδιση της λήψης των αναγκαίων αποφάσεων κινδυνεύει να τορπιλίσει, αν όχι και να πλήξει ανεπανόρθωτα, αυτήν ακριβώς την ενότητα. Και αν υποτεθεί ότι η πραγματικότητα θα δώσει μια κάποια λύση για εφέτος, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό θα ισχύσει και την επόμενη χρονιά, όταν μάλιστα δεν μπορεί να προεξοφληθεί η εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία.
Η εναπόθεση ελπίδων και, ακόμη χειρότερο, σχεδιασμών σε μια τέτοια αβέβαιη προοπτική, δεν είναι πράξη ευθύνης. Οι κίνδυνοι που δημιουργεί είναι πολύ μεγαλύτεροι από τα όποια πιθανολογούμενα επί μέρους οφέλη. Όσο συντομότερα γίνει αυτό αντιληπτό, τόσο το καλύτερο.
