Άραγε η Μόσχα θα κλιμακώσει τις επιθέσεις στο Κίεβο και τις άλλες ουκρανικές πόλεις, σε σημείο που αυτές να θυμίζουν τους βομβαρδισμούς στο Γκρόζνυ της Τσετσενίας και στο Χαλέπι της Συρίας;
Μήπως η Ρωσία επανέρχεται στο μέτωπο του Κιέβου και με τους επιλεκτικούς βομβαρδισμούς, προαναγγέλλει ενδεχόμενη επιχείρηση κατάληψης της ουκρανικής πρωτεύουσας, από κοινού με τις δυνάμεις της Λευκορωσίας;
Τις απαντήσεις θα τις δώσουν οι ίδιες οι εξελίξεις, όμως αυτή την στιγμή υπάρχει μια βεβαιότητα: Οι μάχες κατάληψης μεγάλων πόλεων, όπως το Κίεβο και το Χάρκοβο, θα επιταχύνουν δραματικά την διαμόρφωση μιας νέας ουκρανικής εθνικής ταυτότητας και μάλιστα στην μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, που θα είναι διακριτή και εξορισμού εχθρική προς την Ρωσία.
Όταν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Σύμμαχοι -κυρίως η Βρετανία- βομβάρδιζαν μαζικά γερμανικές πόλεις είχαν σαν στόχο, όχι μόνο την καταστροφή στρατηγικής αξίας υποδομών, αλλά και να σπάσουν το ηθικό του άμαχου πληθυσμού, που με την σειρά του, θα προκαλούσε αντικυβερνητικές εξεγέρσεις, με αίτημα τον τερματισμό του πολέμου.
Τελικά συνέβη ακριβώς το αντίθετο από το επιδιωκόμενο. Οι βόμβες φωσφόρου, που έκαψαν το Αμβούργο και την Δρέσδη, αλλά και οι συστοιχίες από πυραύλους Κατιούσα που σάρωσαν το Βερολίνο, δημιούργησαν μαχητική ψυχολογία πρώτης γραμμής στον άμαχο πληθυσμό και συσπείρωσή του γύρω από την ηγεσία των Ναζί.
Αν μέχρι τώρα, υπήρχε ένα ποσοστό του εκτός ρωσόφωνου ουκρανικού πληθυσμού που είχε ρευστή εθνική συνείδηση ή επιβεβαίωνε την θεωρία του Πούτιν περί ενιαίου ρωσικού έθνους που είναι διαιρεμένο σε Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία, αυτό πλέον, αν δεν έχει εκμηδενισθεί, έχει σίγουρα συρρικνωθεί.
Όποια στρατιωτική και πολιτική κατάληξη και αν έχει η πολεμική σύγκρουση, το γυαλί έχει ραγίσει ανάμεσα στα «αδελφά» -μέχρι πρόσφατα- έθνη.
Όταν ο Πούτιν διέταξε την εισβολή στην Ουκρανία επικαλέστηκε την ανάγκη να μην μετατραπεί η χώρα σε αντί-Ρωσία. Όμως, οκτώ μήνες μετά, η τακτική της Μόσχας επιτάχυνε δραματικά αυτό ακριβώς που ήθελε να αποφύγει.
Μέχρι το Πάσχα του 1916, όταν ξέσπασε η ένοπλη εξέγερση του IRA στο Δουβλίνο, μεγάλο τμήμα του ιρλανδικού πληθυσμού είχε μια ρευστή, μικτή αγγλοϊρλανδική ταυτότητα. Η ωμή και ανελέητη καταστολή της από το Λονδίνο σφυρηλάτησε, σε χρόνο μηδέν, μια καθαρά ιρλανδική ταυτότητα που πάλευε για ένα ανεξάρτητο Ιρλανδικό Κράτος, με βασικό χαρακτηριστικό την αντι-Αγγλία φυσιογνωμία του.
