Μήπως η χωρίς περιστροφές καταδίκη που επεφύλαξε ο Μακρόν στην εθνική στρατηγική του Σολτς, σχετικά με την διαχείριση της παρούσας κρίσης, πιστοποιεί ότι η Γερμανία έχει εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση;
Αρκεί μια ματιά στην γερμανική Ιστορία του 19ου αιώνα και η απάντηση που θα δώσουμε στο ερώτημα δεν θα είναι ούτε θετική, ούτε αρνητική. Το Βερολίνο θα στηρίξει ανεπιφύλακτα την εμβάθυνση του εγχειρήματος, αλλά μόνο όταν υπάρξουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις και όταν θα έχει εξασφαλίσει ότι αυτή θα γίνει με τους δικούς του όρους.
Το 1848, την χρονιά του επαναστατικού πυρετού που συγκλόνισε την Ευρώπη από το Παρίσι μέχρι την Βιέννη και από την Φρανκφούρτη μέχρι την Βουδαπέστη, υπήρχαν οι συνθήκες για συγκρότηση ενιαίου γερμανικού κράτους, καθώς οι επαναστάτες των γερμανόφωνων χωρών, ζητούσαν δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ολοκλήρωση.
Η Επαναστατική Εθνοσυνέλευση της Φρανκφούρτης άρχισε να αναζητά συμμάχους και ερείσματα προκειμένου να προωθήσει την γερμανική ενοποίηση. Γρήγορα φάνηκε ότι τον αποφασιστικό ρόλο στην διαδικασία θα τον είχε το -ισχυρότερο από στρατιωτική άποψη- κράτος της Πρωσίας.
Ωστόσο, η χώρα αντί να ενθουσιασθεί τελικά πανικοβλήθηκε, καθώς ενδεχόμενη ενοποίηση υπαγορευμένη από λαϊκή εξέγερση, θα οδηγούσε στην διάλυση του συντηρητικού της καθεστώτος, στην απονεύρωση του κρατικού μηχανισμού, αλλά και στο τέλος των προνομίων των γαιοκτημόνων. Έτσι, το 1848, η Πρωσία βραχυκύκλωσε την δυναμική της διαδικασίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1860, άρχισε να φαίνεται εφικτή μια πιο περιορισμένη ενοποίηση, που όχι μόνον δεν θα απειλούσε τα προνόμια της Πρωσίας, αλλά θα τα ενίσχυε. Υπό την σιδηρά πυγμή του καγκελαρίου Μπίσμαρκ, η Αυστρία, που ήταν ο αντίπαλος του Βερολίνου για την ηγεμονία στην Γερμανία, αποκλείσθηκε από την ενοποίηση. Έτσι, αφού ματαιώθηκε η Μεγάλη Ενοποίηση (Grossdeutch), προχώρησε η Μικρή Ενοποίηση (Kleindeutch), που στην ουσία ήταν η κατάκτηση των γερμανόφωνων κρατών από την Πρωσία.
Την ίδια χρονική στιγμή, γύρω στο 1870, ενώθηκε η Ιταλία. Όχι από τους επαναστάτες του Γκαριμπάλντι, αλλά από το Βασίλειο του Πεδεμόντιου, δηλαδή όταν ο πλούσιος Βορράς επέβαλλε στον Νότο μια ενοποίηση βασισμένη σε όρους κατάκτησης.
Με λίγα λόγια, η εμμονή του Βερολίνου σε προαπαιτούμενα και προϋποθέσεις για περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, έχει ιστορικές ρίζες και για να διασφαλισθεί η διαδικασία, η πολιτική ελίτ της χώρας θέτει τον αδιαπραγμάτευτο όρο της αναγωγής του δικού της κοινωνικοοικονομικού μοντέλου στο σύνολο της Ε.Ε.
