Ο θρύλος αποδίδει την αντίδραση του Λουδοβίκου του 16ου, το βράδυ της 14ης Ιουλίου του 1789, όταν τα νέα για την πτώση της Βαστίλης έφθασαν στις Βερσαλλίες, ως εξής:
-«Είναι μια εξέγερση;», ρώτησε ο Λουδοβίκος
-«Όχι Μεγαλειότατε, είναι επανάσταση», απάντησε ο αυλικός που τον ενημέρωσε για τις εξελίξεις.
Σήμερα το χειρότερο δυνατό σενάριο για την Γαλλία, όπως μας προειδοποιεί το απεργιακό κύμα που πιέζει τον Μακρόν, είναι η κυβέρνηση να μην αντιληφθεί την κόκκινη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην διαμαρτυρία και την εξέγερση.
Μια εξέγερση συμπιεσμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας, που θα είναι αχειραγώγητη από πολιτικά κόμματα και συνδικαλιστικές ομοσπονδίες.
Τα «Κίτρινα Γιλέκα», που πρωτοεμφανίσθηκαν τον Νοέμβριο του 2018, ήταν μια προειδοποίηση για αντίστοιχες μορφές διαμαρτυρίας στο μέλλον.
Αν σήμερα, στην σκιά της σύγκρουσης Δύσης-Ρωσίας στην Ουκρανία, η Γερμανία προβάλλει ως η πιο εκτεθειμένη χώρα της Ε.Ε. στις οικονομικές παρενέργειες, η Γαλλία, δίχως αμφιβολία, είναι ο αδύναμος κρίκος της Γηραιάς Ηπείρου σε ότι αφορά την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα.
Η χώρα βρίσκεται σε συνεχή κρίση εδώ και τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, όταν η κοινωνική συνοχή υποσκελίσθηκε ως προτεραιότητα μπροστά στην ρεαλιστική προσαρμογή στην παγκοσμιοποίηση και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η αυλαία των κοινωνικών διαμαρτυριών σηκώθηκε στην εκεί, λίγους μήνες μετά από ένα εκλογικό αποτέλεσμα που οδήγησε σε κυβέρνηση μειοψηφίας και λίγο πριν μπούμε στον πρώτο χειμώνα του πολέμου.
Ωστόσο, το πιο ανησυχητικό είναι ότι σήμερα, σε αντίθεση με τον Μάη του ’68, στην περίπτωση που οι απεργιακές κινητοποιήσεις κλιμακωθούν, δεν υπάρχει πολιτική διέξοδος ή περιθώριο εκτόνωσης της δυσαρέσκειας μέσω ενδεχόμενων υποχωρήσεων της κυβέρνησης.
Τότε, όταν η διαμαρτυρία των φοιτητών κινδύνευε να μετατραπεί σε αχειραγώγητη εξέγερση, ο πρωθυπουργός Πομπιντού διαπραγματεύτηκε με τα συνδικάτα πάνω σε γενναίες αυξήσεις και περισσότερα εργασιακά δικαιώματα. Έτσι, την λήξη των κινητοποιήσεων, ανέλαβαν οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που ήταν εξίσου -αν όχι πιο πολύ- καχύποπτο από την Δεξιά, απέναντι στα αχειραγώγητα κινήματα.
Παρόμοια περιθώρια ελιγμών δεν υπάρχουν σήμερα, με το δίλημμα να μην είναι άλλο από την σκληρή καταστολή ή την άτακτη υποχώρηση μπροστά στην εξέγερση.
