Όταν οι ΗΠΑ ενοχλούνται, αντιδρούν ακαριαία, μην αφήνοντας περιθώριο για παρερμηνείες. Πιο πρόσφατο δείγμα γραφής είναι η επίδειξη πυγμής προς την Σαουδική Αραβία, που αγνόησε προσωπικά τον Μπάιντεν και έπαιξε βαρύνοντα ρόλο στην απόφαση του ΟΠΕΚ να μειώσει την παραγωγή πετρελαίου, μια κίνηση που εξυπηρετεί την Ρωσία.
Τα παραπάνω μας βοηθούν να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος είναι, από την μία, τόσο αυστηρός με τον πρίγκιπα διάδοχο της Σαουδικής Αραβίας, Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, αλλά, από την άλλη, τόσο ανεκτικός απέναντι στον Ερντογάν, που χθες συναντήθηκε, για τέταρτη φορά μέσα σε τρείς μήνες, με τον Πούτιν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μείωση της παραγωγής πετρελαίου συγκρατεί την τιμή του «μαύρου χρυσού» και αποσυμπιέζει την Ρωσία. Ταυτόχρονα, τσαλακώνει την δημόσια εικόνα του Μπάιντεν, που είχε επισκεφθεί πρόσφατα το Ριάντ προκειμένου να ζητήσει αύξηση της παραγωγής πετρελαίου.
Υπό το φως των παραπάνω νομιμοποιείται το εξής ερώτημα: Μήπως τελικά οι ΗΠΑ δεν ανέχονται τον Ερντογάν αλλά απλά τον παρακάμπτουν, ειδικά από την στιγμή που η υπερκινητικότητα του Τούρκου πρόεδρου -παρά την επικοινωνιακή της φαντασμαγορία- δεν επηρεάζει τους συσχετισμούς στην αντιπαράθεση Ουάσιγκτον-Μόσχας;
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι μάλλον καταφατική και αξίζει να σημειωθεί ότι, ενώ η χθεσινή συνάντηση Ερντογάν-Πούτιν, στην Αστάνα, ήταν -όπως τονίσαμε και προηγουμένως- η τέταρτη σε τρείς μήνες, δεν έχει σημειωθεί αντίστοιχη πρόοδο στις απευθείας επαφές του Τούρκου προέδρου με τον Μπάιντεν.
Σε άλλες εποχές, μια χώρα-σύμμαχος των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, που θα αισθανόταν δυσαρεστημένη με την Ουάσιγκτον, θα απειλούσε να κλείσει τις αμερικανικές βάσεις που βρίσκονταν στο έδαφος της. Ο Ερντογάν, όχι μόνον δεν απειλεί με κάτι τέτοιο, αλλά δείχνει να αποσταθεροποιείται από το σενάριο αποδυνάμωσης των εντός Τουρκίας βάσεων, ειδικά όταν αυτό σημαίνει ταυτόχρονη μεταφορά κρίσιμων λειτουργιών τους σε βάσεις που υπάρχουν στην Ελλάδα, με χαρακτηριστική την υστερία που προκαλεί στην Άγκυρα η αμερικανική παρουσία στην Αλεξανδρούπολη.
Το περιθώριο ελιγμών του Τούρκου προέδρου είναι οριοθετημένο και αυτό το γνωρίζουν στο Κρεμλίνο, χωρίς, ωστόσο, να τους εμποδίζει από το να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τον διπλωματικό μικρομεγαλισμό του.
