Ούτε ο Λευκός Οίκος, ούτε το Κρεμλίνο, αποκλείουν, επί του παρόντος, μια τετ-α-τετ συνάντηση Μπάιντεν-Πούτιν, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής των G-20, τον επόμενο μήνα στο Μπαλί της Ινδονησίας.
Αν προσεγγίσουμε την πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία ορθολογικά, όλα συνηγορούν υπέρ του συμβιβασμού:
-Πρώτον, καμιά από τις δύο πλευρές δεν βλέπει, για το ορατό μέλλον, νίκη στον ορίζοντα.
-Δεύτερον, οι βέβαιες βαριές παρενέργειες του πολέμου στην παγκόσμια οικονομία θεμελιώνουν σενάρια Αποκάλυψης, που δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε το 2008, αλλά ούτε καν με το Κραχ του 1929.
Μέχρι και την Σύνοδο Κορυφής, στο γραφικό τουριστικό θέρετρο, όλες οι εξελίξεις στα πεδία των μαχών, αλλά και στα τραπέζια των διπλωματικών διαβουλεύσεων, εκ των πραγμάτων, θα αξιολογούνται από το κατά πόσον διευκολύνουν ή δυσχεραίνουν το σενάριο της συνάντησης των δύο αντιπάλων.
Και οι δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις έχουν λάβει μηνύματα που τις προειδοποιούν ότι τα υπόλοιπα κέντρα ισχύος του πλανήτη θέλουν, στην χειρότερη περίπτωση, πάγωμα της σύγκρουσης.
Ο Πούτιν πήρε -δύο φορές- το μήνυμα του Πεκίνου και του Νέου Δελχί, ενώ οι ΗΠΑ ακόμη δεν μπορούν να χωνέψουν την «αποστασία» της Σαουδικής Αραβίας, που δεν θέλει να θυσιάσει τα πετρελαϊκά της εισοδήματα για να πιέσει την Ρωσία με αύξηση της άντλησης του «μαύρου χρυσού».
Επιπλέον, η παράταση επ’ αόριστον της σύγκρουσης για να φθαρεί η Ρωσία, θα προκαλέσει την αντίδραση των τριών μεγάλων της Ευρώπης: της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Από ότι φαίνεται, οκτώ μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Πούτιν υποτίμησε τις δυνατότητες αντιστάσεις του Κιέβου και την ίδια στιγμή, η Δύση ζούσε με την ψευδαίσθηση ότι οι παρενέργειες των κυρώσεων θα περιορισθούν σε ανατάξιμες ζημιές.
Η Σύνοδος Κορυφής στο Μπαλί θα γίνει λίγες μέρες μετά τις ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, όπου θεωρείται βέβαιο ότι οι Δημοκρατικοί θα χάσουν την Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώ δεν αποκλείεται να χάσουν και την Γερουσία.
Με άλλα λόγια, ο Μπάιντεν θα χρειάζεται όσο ποτέ μια επιτυχία εκτός συνόρων, για να εξισορροπήσει την ήττα στις κάλπες της πρώτης Τρίτης του προσεχούς μήνα.
Μέχρι στιγμής -και με εξαίρεση κάποιες σκληρές δηλώσεις- οι ΗΠΑ δείχνουν να έχουν καταλάβει ότι ο ηγέτης μιας χώρας, που διαθέτει 5000 πυρηνικές κεφαλές, δεν είναι ούτε Σαντάμ, ούτε Μιλόσεβιτς.
