Χρειάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση ένα κοινό Ταμείο Ενεργειακής Κρίσης; Στο ερώτημα αυτό επιχειρεί να απαντήσει ανάλυση του ινστιτούτου Bruegel, στον απόηχο του θορύβου που ξεσήκωσε το ενεργειακό πακέτο-μαμούθ 200 δις. ευρώ της Γερμανίας και η κοινή επιστολή των Επιτρόπων Τζεντιλόνι και Μπρετόν για δημιουργία «ευρωπαϊκού εργαλείου αμοιβαιοποίησης χρέους» όπως το SURE.
Η απάντηση που δίνει το Bruegel είναι….διπλωματική, αφού υποστηρίζει ότι ένα ευρωπαϊκό ταμείο στήριξης δεν μπορεί να αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα της απάντησης της ΕΕ στην ενεργειακή κρίση. Αυτός πρέπει να είναι τα συντονισμένα μέτρα μείωσης της ζήτησης και ενίσχυσης της προσφοράς ενέργειας σε εθνικό επίπεδο, που θα πλαισιώνονται από μια πανευρωπαϊκή προσπάθεια εξασφάλισης καλύτερων όρων προμήθειας φυσικού αερίου από εξωτερικούς προμηθευτές.
Ένα τέτοιο ταμείο θα μπορούσε να λειτουργήσει συμπληρωματικά, εξασφαλίζοντας ίσους όρους ανταγωνισμού μεταξύ των ενεργοβόρων βιομηχανιών της ΕΕ με εξαγωγικό προσανατολισμό, εξασφαλίζοντας επιδοτήσεις στις εταιρείες αυτές κατά τρόπο που να κινητροδοτούν την εξοικονόμηση ενέργειας. «Η ακεραιότητα της Ενιαίας Αγοράς είναι προς το συμφέρον όλων των χωρών της ΕΕ -συμπεριλαμβανομένης προφανώς και της Γερμανίας- που βασίζεται στην ενοποίηση των βιομηχανικών εφοδιαστικών αλυσίδων. Τούτων λεχθέντων, ένα ευρωπαϊκό ενεργειακό ταμείο θα μπορούσε να διαδραματίσει σημαντικό, αλλά επικουρικό ρόλο, καταλήγει το Bruegel.
Η ανάλυση του Ινστιτούτου Bruegel εδώ.
