Ουκρανία και Ρωσία -η κάθε μια με τον δικό της τρόπο- εξάντλησαν επικοινωνιακά την έκρηξη στην γέφυρα του Κερτς.
Για την Ουκρανία, που δεν ανέλαβε επισήμως την ευθύνη της επίθεσης, πρόκειται για χαστούκι στον Πούτιν, ο οποίος δεν μπορεί παρά να εξαπολύσει εκδικητικά αντίποινα.
Άλλωστε, σε επίπεδο εικόνας, η συγκεκριμένη έκρηξη είναι το δεύτερο θεαματικό πλήγμα των ουκρανικών δυνάμεων στην ναυαρχίδα Μόσκβα.
Μέχρι στιγμής η μόνη αντίδραση της Ρωσίας ήταν η ταχύτατη επισκευή της γέφυρας, προκειμένου να δοθεί ξανά στην κυκλοφορία το οδικό και το σιδηροδρομικό δίκτυο που αυτή εξυπηρετούσε.
Με άλλα λόγια, στον ισχυρισμό του Κιέβου ότι η αχρήστευση της συγκεκριμένης υποδομής καθιστά από δύσκολη έως αδύνατη την στήριξη των ρωσικών δυνάμεων στο μέτωπο της Χερσώνας, η Μόσχα απαντά με αποκατάσταση των ζημιών.
Εκ των πραγμάτων το ερώτημα που τίθεται είναι αν το πλήγμα είναι μεμονωμένο ή κατά πόσον οι δύο πλευρές κλιμακώνουν την σύγκρουση τους με καταστροφές στις υποδομές του αντιπάλου.
Μένει να δούμε αν και τι θα αποφασίσει, σήμερα στο Κρεμλίνο, υπό την προεδρία του Πούτιν, το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της χώρας.
Αν η μέχρι τώρα σκληρή αντίσταση και αντεπίθεση των ουκρανικών δυνάμεων διέλυσε τον μύθο του αήττητου ρωσικού στρατού, η εν λόγω επίθεση δεν αλλάζει την εικόνα που έχει διαμορφωθεί μέχρι τώρα για τις επιδόσεις των δύο αντιπάλων.
Ο ρωσικός στρατός έχει γνωρίσει πολλές ήττες στο παρελθόν. Πρώτη φορά ηττήθηκε στον Κριμαϊκό Πόλεμο του 1853-56. Ακολούθησαν ο πόλεμος με την Ιαπωνία το 1904 και με την Φιλανδία το 1939-40.
Ωστόσο, ο ίδιος στρατός μπήκε νικηφόρος στο Παρίσι το 1815, μετά την ήττα του Ναπολέοντα, αλλά και στο Βερολίνο το 1945, μετά την συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας.
Σε καμιά περίπτωση η έκβαση της σύγκρουσης στην Ουκρανία δεν θα κριθεί από μεμονωμένες εξελίξεις, αλλά ούτε και με επιλεκτική ανάγνωση του παρελθόντος για να νομιμοποιηθούν οι προσδοκίες που έχει η μία ή η άλλη πλευρά για το παρόν και το μέλλον.
