Υπάρχει, άραγε, αυτή τη στιγμή, κάποια εστία έντασης -που σύντομα μπορεί να γίνει εστία ανάφλεξης- όπου οι ΗΠΑ χρειάζονται την στήριξη της Κίνας και της Ρωσίας;
Η απάντηση δεν είναι άλλη από την Βόρεια Κορέα, που ολοκληρώνει αυτές τις μέρες έναν νέο κύκλο προκλητικών στρατιωτικών ασκήσεων, στις οποίες περιλαμβάνεται εκτόξευση βαλλιστικών πυραύλων και σημαίνουν συναγερμό σε Νότια Κορέα και Ιαπωνία.
Το καθεστώς της Πιόνγιανγκ, μετά τις δύο συναντήσεις του Κιμ Γιόνγκ Ούν με τον Τραμπ, προφανώς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι συσχετισμοί στο επίπεδο της διμερούς διαπραγμάτευσης δεν επιτρέπουν την αναζήτηση συμβιβασμού και έτσι επέστρεψε στην προσφιλή του τακτική, αυτή της δυναμικής δήλωσης παρουσίας, με δοκιμές του πυραυλικού του οπλοστασίου.
Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι οι ΗΠΑ, με δεδομένο ότι αποκλείουν το σενάριο επιλεκτικών πληγμάτων ή και συνολικής επίθεσης κατά της Βόρειας Κορέας, δεν έχουν παρά δύο επιλογές:
-Πρώτον, να αντιμετωπίζουν κατά περίπτωση τις προκλήσεις της Πιόνγιανγκ. Να παραχωρήσουν, δηλαδή, την πρωτοβουλία των κινήσεων στην άλλη πλευρά, σε μια στιγμή που φιλοδοξούν να εμφανισθούν ως εγγυητές της ασφάλειας και της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή.
-Δεύτερον, να προχωρήσουν σε μια κίνηση απαγορευτική με τα σημερινά δεδομένα και να επιδιώξουν την προσέγγιση με την Κίνα και την Ρωσία, με μοναδικό αντικείμενο την ασφάλεια της κορεατικής χερσονήσου.
Έτσι, από τη στιγμή που οι ΗΠΑ αποκλείουν στρατιωτική λύση, διμερείς διαβουλεύσεις με την Βόρεια Κορέα, αλλά και την προσπάθεια συντονισμού με Πεκίνο και Μόσχα, είναι βέβαιο ότι οι προκλήσεις της Πιόνγιανγκ, όχι μόνο θα συνεχισθούν, αλλά θα ενταθούν στο βαθμό που θα κλιμακωθεί η ψυχροπολεμική αντιπαράθεση στην περιοχή μεταξύ Ινδικού και Ειρηνικού.
Εκ των πραγμάτων, το απρόβλεπτο και απομονωμένο καθεστώς της Βόρειας Κορέας συνιστά ένα βαρύνοντα παράγοντα πρόσθετης αβεβαιότητας, που αποτρέπει την κλιμάκωση της επίδειξης πυγμής της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο, όχι μόνον στην Ταιβάν, αλλά και στις δύο εσωτερικές εστίες εθνικιστικού αναβρασμού της Κίνας: το Θιβέτ και το Σιγκιάγκ.
Εξάλλου, η Πιόνγιανγκ διαχρονικά αμφισβητεί την αποτρεπτική αξιοπιστία των ΗΠΑ ως προς τον περιορισμό της απόκτησης οπλικών συστημάτων μαζικής καταστροφής από κράτη-ταραξίες.
Σε αντίθεση με το Ιράκ και το Ιράν, που στοχοποιήθηκαν από την Ουάσιγκτον για ανύπαρκτα πυρηνικά όπλα, η αντοχή της Βόρειας Κορέας αποδεικνύει ότι όποια χώρα έχει περάσει το κατώφλι της πυρηνικής λέσχης, μπορεί να απαιτεί ισότιμη αντιμετώπιση από μια πυρηνική υπερδύναμη αλλά και να κατοχυρώνει τον ρόλο της απρόβλεπτης μεταβλητής των ευρύτερων περιφερειακών συσχετισμών.
