Οι εσωτερικές σκοπιμότητες είναι ένας από τους λόγους για τους οποίος ο Ερντογάν συντηρεί και κλιμακώνει την εμπρηστική σε βάρος της Ελλάδας ρητορική. Δεν είναι όμως ο μόνος.
Η εμμονή απέναντι στην βάση των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη, αλλά και γενικότερα στην αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Ελλάδα, δεν είναι τυχαία.
Ο Ερντογάν προφανώς και δεν πιστεύει ότι η παρουσία των Αμερικανών στην ελληνική ακριτική πόλη συνιστά απειλή για την ασφάλεια της Τουρκίας.
Συνιστά όμως απειλή για την γεωπολιτική αξία της Τουρκίας, καθώς η Αλεξανδρούπολη είναι η αφετηρία μιας παράκαμψης των Στενών, ως μοναδικής πρόσβασης στον Εύξεινο Πόντο, για τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Υπό αυτή την έννοια η πρωτεύουσα του Έβρου απειλεί την Τουρκία. Αλλά και συνολικά, η αμερικανική παρουσία στην χώρα, προβάλει, στην καλύτερη περίπτωση, ως ντουμπλάρισμα και στην χειρότερη, ως υποκατάστατο μέρους ή και του συνόλου των διευκολύνσεων, που προσφέρει στις ΗΠΑ η βάση του Ιντσιρλίκ, στην νοτιοανατολική Τουρκία.
Με άλλα λόγια, την ώρα που η Τουρκία προσπαθεί να πιέσει τις ΗΠΑ να την αποδεχθούν ως στρατηγικό εταίρο στην περιοχή από τον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή μέχρι τα Βαλκάνια, η αμερικανική πλευρά εμφανίζεται να επιδιώκει την μεγίστη δυνατή απεξάρτηση από τις στρατιωτικές διευκολύνσεις που τους παρέχει η γειτονική χώρα.
Ο φόβος της Τουρκίας -και όχι μόνον του Ερντογάν- είναι προφανής. Σε περίπτωση αναβάθμισης της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ, που πυροδοτήθηκε από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι ελληνοτουρκικές ισορροπίες και συσχετισμοί, θα είναι σαφώς δυσμενέστεροι γι’ αυτήν.
Δεν πρόκειται για τακτικισμό της Τουρκίας που υπηρετεί εκλογικές σκοπιμότητες, ούτε μόνον ως παρενέργεια της σκληρής διμερούς διαπραγμάτευσης Ουάσιγκτον-Άγκυρας, αλλά για μια νέα πτυχή των ελληνοτουρκικών διαφορών, έτσι όπως αυθαίρετα τις προσδιορίζει η Άγκυρα.
