Η δεκάχρονη παρουσία της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, την περίοδο 1979-1989, ήταν ένας από τους παράγοντες που είχαν κλονίσει την αξιοπιστία του κομμουνιστικού καθεστώτος.
Πολλοί συνέκριναν την αδιέξοδη εμπλοκή της Μόσχας στην ασιατική χώρα με τον εγκλωβισμό των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.
Τότε δεν υπήρξε επιστράτευση, αλλά η σοβιετική κοινωνία, για πρώτη φορά μετά το 1945, ένοιωσε αποξενωμένη, αν όχι αντίθετη σε μια πολεμική επιχείρηση της χώρας.
Σήμερα, οι πρώτες αντιδράσεις στην μερική επιστράτευση που κήρυξε ο Πούτιν, είναι εντυπωσιακές, καθώς η απόφαση δεν έχει ακόμη επιπτώσεις στην καθημερινότητα των πολιτών, τόσο αυτών που στρατεύονται όσο και των συγγενών τους.
Η εκτροπή του καθεστώτος Πούτιν προς τον απροσχημάτιστο αυταρχισμό, που δεν κρατά ούτε τα προσχήματα της κανονικότητας, είναι μια πραγματικότητα που παγιώθηκε τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία.
Τότε διαπιστώθηκε ότι η ρωσική κοινωνία, που υποδέχθηκε το 1999 τον σημερινό πρόεδρο ως εγγύηση σταθεροποίησης και ανασύνταξης, μετά από μια δεκαετία χαώδους διακυβέρνησης από τον Γέλτσιν, ήθελε πλέον αυθεντικό εκδημοκρατισμό.
Ο Πούτιν γνώριζε ότι μια παρατεταμένη πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία θα τροφοδοτούσε την εσωτερική αμφισβήτηση.
Για αυτό τον λόγο, μετά την αρχική αποτυχία ενός πολέμου-αστραπή, αναδιπλώθηκε στο Ντονμπάς χωρίς να προχωρήσει σε επιστράτευση.
Μετά την αιφνιδιαστική προέλαση των ουκρανικών δυνάμεων στο Χάρκοβο, η συγκεκριμένη επιλογή πρόβαλλε ως μονόδρομος για την αποφυγή χειρότερων εξελίξεων στο πεδίο της μάχης.
Εκ των πραγμάτων, δεν έχει πιά νόημα η χρήση του όρου Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση, όταν πλέον η ρωσική κοινωνία θα ζει την γκρίζα πραγματικότητα ενός πολέμου.
Όταν ξέσπασε η εξέγερση στην Αλγερία, το 1954, η Γαλλία καθυστέρησε όσο μπορούσε την επιστράτευση και μιλούσε για επιχειρήσεις ενισχυμένης αστυνόμευσης και όχι για πόλεμο.
Η απόφαση κλιμάκωσης που πήρε ο Πούτιν την Τρίτη, είναι το πιο επικίνδυνο πολιτικό στοίχημα του Ρώσου προέδρου από την είσοδο του στο Κρεμλίνο, πριν από 23 χρόνια.
