Σε μια βδομάδα, την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου, εκτός απροόπτου, η Ιταλία θα αναδείξει, πρώτη φορά μετά το 1945, την ακροδεξιά ως πρώτη πολιτική δύναμη στην χώρα και ως πρωθυπουργό την επικεφαλής της, Μελόνι.
Σε αντίθεση με την Σουηδία, όπου η εκτόξευση της ακροδεξιάς προσεγγίζεται ως εκτροπή από την ευρωπαϊκή δημοκρατική κανονικότητα, οι εξελίξεις στην Ιταλία έχουν, πρώτον, αξιολογηθεί από καιρό ως μη αντιστρέψιμες και δεύτερον, επιχειρείται η αποδραματοποίηση τους.
Το 2024 θα κλείσουν 30 χρόνια από την είσοδο της Λέγκας του Βορρά του Μπόσι και της Εθνικής Συμμαχίας του -κατά δήλωση του- μεταφασίστα Φίνι στην πρώτη κυβέρνηση Μπερλουσκόνι.
Η αντιμετώπιση της φασίζουσας ή και απροκάλυπτα νεοφασιστικής άκρας δεξιάς στην Ιταλία ως κανονικότητας, επέτρεψε το 2018 την αδιανόητη συμμαχία του Κινήματος των 5 Αστέρων με την Λέγκα του Σαλβίνι, που συγκρότησαν την πρώτη κυβέρνηση Κόντε.
Σήμερα, κάθε μέρα που περνά, πληθαίνουν οι αναλύσεις που μας διαβεβαιώνουν ότι οι Αδελφοί της Ιταλίας και η Μελόνι θα διαχειριστούν τις εσωτερικές, αλλά και τις ευρωπαϊκές ισορροπίες της χώρας, με σύνεση και ρεαλισμό.
Παρόμοιο με την Μελόνι λίφτινγκ στο ακροδεξιό πολιτικό της προφίλ επιχείρησε και η Λεπέν από το 2020, χωρίς να ευτυχήσει να έχει κυρίαρχη προσέγγιση, ως εναλλακτικής επιλογής, στο πλαίσιο της δημοκρατικής κανονικότητας.
Η διαφορετική αντιμετώπιση της ακροδεξιάς στην Σουηδία και στην Γαλλία, σε σχέση με την Ιταλία, καταδεικνύει, πρώτον, την προεξόφληση ως μη αντιστρέψιμης δυναμικής την πρωτιά της Μελόνι και δεύτερον, ότι στην σημερινή συγκυρία, είναι αδιανόητη μια «ευρωπαϊκή καραντίνα» απέναντι στην Ρώμη.
Ούτως ή άλλως, στην μεγάλη διάρκεια της Ιστορίας, η Ιταλία είναι σε σταθερή απόκλιση από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Για μισό αιώνα, από το 1945 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, την κυβερνητική εξουσία μονοπωλούσε η Χριστιανοδημοκρατία, με αξιωματική αντιπολίτευση το ισχυρότερο Κομμουνιστικό Κόμμα της δυτικής Ευρώπης, το PCI.
Όταν το 1989-91 τέλειωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, οι δύο πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής ήταν η σκιά του παλαιού εαυτού τους.
Η Χριστιανοδημοκρατία κατέρρευσε βουτηγμένη στα σκάνδαλα μισού αιώνα αποκλειστικής νομής της εξουσίας, ενώ το ΙΚΚ, στις διαδοχικές του μεταλλάξεις, έχασε την ταυτότητα του.
Από τότε μέχρι και σήμερα, το κενό στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας το συμπληρώνει η λαϊκιστική δεξιά και ακροδεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις.
