Μια επίσκεψη του Ερντογάν στο Αλγέρι ήταν αρκετή για να υπάρξει, σε επίπεδο ρητορικής, μια αναζωπύρωση της αντιπαράθεσης, τελευταίο επεισόδιο της οποίας ήταν το -παρ’ ολίγον θερμό- ναυτικό επεισόδιο μεταξύ Γαλλίας και Τουρκίας, στα ανοικτά της Λιβύης, το καλοκαίρι του 2020.
Ο Μακρόν κάλεσε τους Αλγερινούς να μην παρασύρονται από τη Ρωσία, την Κίνα και την Τουρκία, οι οποίες στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν επιρροή στην χώρα παρουσιάζουν την Γαλλία ως αντίπαλο της Αλγερίας.
Η ιστορία της αντιπαράθεσης Γαλλίας-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Μεσόγειο έχει ιστορικό βάθος αιώνων. Κορυφώθηκε τον 19ο αιώνα, όταν η περιοχή του Μαγκρέμπ (Αλγερία, Τυνησία και Μαρόκο) υπήχθη σταδιακά υπό γαλλική διοίκηση και τερματίστηκαν οι χαλαροί δεσμοί αυτών των χωρών με την Υψηλή Πύλη.
Σήμερα, η βόρεια και η υποσαχάρια Αφρική, που ήταν μέχρι πρόσφατα αποκλειστική ζώνη επιρροής της Γαλλίας, είναι κατά προτεραιότητα στόχος της Κίνας αλλά και της Ρωσίας, η παρουσία των οποίων αλλάζει τις μετααποικιακές σταθερές της περιοχής.
Παρότι το μέγεθός της και το ειδικό βάρος της είναι πολύ υποδεέστερο της Ρωσίας και της Κίνας, η Τουρκία αποτελεί μείζονα απειλή για την Γαλλία στη δυτική Μεσόγειο.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, από το Μαρόκο μέχρι το 1912 και τη Λιβύη την ίδια χρονιά, λειτουργούσε ως εμπόδιο στις αποικιακές φιλοδοξίες της Γαλλίας και της Ιταλίας, με τον Σουλτάνο και Χαλίφη να είναι ο ηγέτης και προστάτης του Σουνιτικού Ισλάμ.
Με άλλα λόγια, η ενίσχυση της παρουσίας της Τουρκίας στην πρώην γαλλική βόρεια Αφρική δεν ενοχλεί μόνο την πρώην αποικιακή μητρόπολη, τη Γαλλία, αλλά και τα καθεστώτα στο Ραμπάτ, στο Αλγέρι και την Τύνιδα.
Η σύγκρουση Γαλλίας –Τουρκίας στην βόρεια Αφρική αναδεικνύει μια ενδεχόμενη εξομάλυνση, πολύ δε περισσότερο συνεργασία μεταξύ Άγκυρας και Παρισιού, ως περίπλοκη και σύνθετη πρόκληση.
