Η Κίνα δεν βιάζεται καθώς η εξέλιξη της διεθνούς συγκυρίας και κυρίως της σύγκρουσης Δύσης –Ρωσίας πριμοδοτούν την δυναμική της ανάδειξης της σε ηγεμονική παγκόσμια δύναμη.
Αν η Ευρώπη στον ανεμοστρόβιλο των παρενεργειών των κυρώσεων , και κυρίως η Γερμανία, εγκλωβισθούν σε ύφεση μακράς διαρκείας η μόνη προσδοκία επίσπευσης της επιστροφής στην ανάπτυξη δεν μπορεί με τα σημερινά δεδομένα να είναι άλλη από την αύξηση των κινεζικών επενδύσεων καθώς και του διμερούς εμπορίου.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν ούτε την βούληση, ούτε την δυνατότητα να γίνουν η ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ανασυγκρότησης όπως συνέβη το 1947 με το σχέδιο Μάρσαλ και επί πλέον είναι πολύ πιθανόν να εγκλωβισθούν ξανά σε μια εσωστρέφεια παρόμοια με αυτήν που κυριάρχησε στην τετραετία Τραμπ.
Στην περίπτωση που εξαντληθούν οι αντοχές της ρωσικής οικονομίας από το κόστος της πολεμικής προσπάθειας αλλά και των κυρώσεων, τότε η Κίνα ίσως προχωρήσει σε μια οικονομική διείσδυση στην αχανή ευρασιατική επικράτεια που δεν θα έχει ιστορικό προηγούμενο.
Εξυπακούεται ότι στις περιοχές όπου επικρατεί γενικευμένη γεωπολιτική αστάθεια το Πεκίνο αν εξακολουθήσει να πιέζεται από τις ΗΠΑ στην περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού θα κάνει αισθητή την παρουσία του και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και στα δυτικά Βαλκάνια.
Τα παραπάνω είναι μια σταθερά της ιστορίας:
-Η σύγκρουση Αχαϊκής και Αιτωλικής συμπολιτείας άνοιξε το δρόμο για την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους το 146π.χ
-Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι του 20ου αιώνα δεν είχαν νικητές στην Ευρώπη αλλά ανέδειξαν ως κυρίαρχη δύναμη τις ΗΠΑ με ήσσονα εταίρο-αντίπαλο μέχρι το 1991 την ΕΣΣΔ.
Η ταυτόχρονη αντιπαράθεση των ΗΠΑ με τη Ρωσία και την Κίνα είναι ούριος άνεμος στα πανιά του Πεκίνου.
Οι ΗΠΑ αντί να αντιστρέψουν την πολιτική των Νίξον-Κίσινγκερ οι όποιοι πριν από μισό αιώνα το 1972 προσέγγισαν το Πεκίνο για να διαπραγματευθούν στην συνέχεια από θέση ισχύος με την Μόσχα είναι σε σύγκρουση δι αντιπροσώπων με την Ρωσία στην Ουκρανία με την Κίνα να προβάλλει ως ο πραγματικός νικητής όποια και αν είναι η έκβαση του πολέμου.
