Έξι μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία οι δύο πλευρές, το Κίεβο και η Δύση από τη μια και η Ρωσία από την άλλη, βιώνουν διπλή, ταυτόχρονη διάψευση των αρχικών τους εκτιμήσεων και απόψεων.
Το Κρεμλίνο επένδυε στην ανατροπή του Ζελένσκι μετά το σοκ των πρώτων ημερών της εισβολής και την αντικατάσταση του από μια κυβέρνηση πρόθυμη να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του. Η προσδοκία διαψεύσθηκε και, αντίθετα, επιβεβαιώθηκε η συμπαράταξη του ουκρανικού λαού με την κυβέρνηση του Κιέβου. Η συνέχεια γνωστή, με τη στήριξη από τη Δύση , κυρίως από τις ΗΠΑ, των ουκρανικών δυνάμεων, αυξάνεται πολύ το κόστος των Ρώσων από την εισβολή.
Από την άλλη μεριά, διαψεύσθηκε με τον πιο σαφή τρόπο η προσδοκία των ΗΠΑ και της Δύσης ότι η Ρωσία, πιεσμένη από τον κλοιό των κυρώσεων αλλά και την διεθνή πολιτική απομόνωσή της, θα αναζητούσε επειγόντως τερματισμό του πολέμου.
Και οι δύο πλευρές είδαν τις προσδοκίες τους να διαψεύδονται σε ένα σκηνικό που παραπέμπει στους πρώτους μήνες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι ηγεσίες των αντίπαλων συνασπισμών πίστευαν ότι οι πολεμικές επιχειρήσεις θα έχουν τελειώσει μέχρι τα Χριστούγεννα.
Σήμερα, έξι μήνες μετά, και οι δύο πλευρές επενδύουν στη φθορά του αντιπάλου σε διαφορετικά, όμως, πεδία.
Οι ΗΠΑ ενισχύουν το Κίεβο με τα πιο σύγχρονα οπλικά συστήματα αλλά και παρέχοντας πληροφορίες που βοηθούν ώστε τα πλήγματα που δέχονται οι ρωσικές δυνάμεις να είναι ισχυρά και, επίσης, υπονομεύουν στο επικοινωνιακό επίπεδο την αποτρεπτική και παρεμβατική αξιοπιστία της Μόσχας.
Για το Κρεμλίνο ο στόχος άμεσης προτεραιότητας είναι, μέσω της αξιοποίησης των οδυνηρών παρενεργειών των κυρώσεων στην Ευρώπη, να διασπάσει την ενότητα της Δύσης. Μια ενότητα που σε επίπεδο διακηρύξεων διαμορφώθηκε την επομένη της ρωσικής εισβολής με την προσδοκία (αν όχι ευχή ή ευσεβής πόθος) να πρόκειται για μια βραχείας διάρκειας σύγκρουση, ώστε να μην χρειασθεί να εφαρμοσθούν οι κυρώσεις –με τις παρενέργειες τους…
