Το ερχόμενο Σάββατο λήγει το καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας για την Ελλάδα. Η εξέλιξη είναι συμβολικά σημαντική, αλλά δεν προσφέρεται για πανηγυρικά αφηγήματα “εξόδου”, ίσως μόνο για άβολους απολογισμούς και συμπεράσματα:
Πρώτο: Κλείνει ο 12ετής κύκλος των τριμηνιαίων ελέγχων που ξεκίνησαν με τα μνημόνια και διήρκησε στη χώρα μας πολύ περισσότερο (και με βαρύτερο τίμημα) σε σχέση με άλλες χώρες των μνημονίων. Ανοίγει ένας άλλος μακρύτερος κύκλος, της απλής εποπτείας με ελέγχους ανά εξάμηνο που θα διαρκέσει τουλάχιστον έως το 2059 μέχρι να αποπληρώσουμε το 75% του υπέρογκου χρέους μας. Σημειώστε: εξαιτίας των οριζόντιων κρατικών ενισχύσεων της πανδημίας το χρέος αυξήθηκε επιπλέον κατά 50 δισ ευρώ!
Δεύτερο: Το μεγάλο έλλειμμα, το υψηλό ποσοστό των κόκκινων δανείων, οι υψηλές κρατικές εγγυήσεις αποτελούν εστίες κινδύνων όπως διαπιστώνουν όλοι οι διεθνείς Οργανισμοί στις εκθέσεις τους για τη χώρα μας. Χρόνιες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας που εντάθηκαν με την πανδημία και την ενεργειακή κρίση και η πολιτική των οριζόντιων κρατικών ενισχύσεων ( που γεννά χρέη και ελλείμματα) κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας.
Τρίτο: Η Ελλάδα (όπως και οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου) παραμένει, ευάλωτη σε πιέσεις στο κόστος δανεισμού της που έως τώρα απορροφώνται από την στήριξη που συνεχίζει να παρέχει η ΕΚΤ.
