Τι προέκυψε μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα από την συνάντηση Πούτιν – Ερντογάν στην Τεχεράνη στο περιθώριο της τριμερούς Ιράν, Ρωσίας και Τουρκίας ώστε να είναι αναγκαία η χθεσινή νέα συνάντηση τους στο Σότσι;
Η μόνη εξέλιξη είναι το θερμό επεισόδιο στον Καύκασο μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν που αν εξελιχθεί σε πόλεμο φθοράς χαμηλής έντασης θα θέσει σε δοκιμασία τις διμερείς σχέσεις Άγκυρας και Μόσχας που στηρίζουν αντίστοιχα το Μπακού και το Ερεβάν.
Η σχέση Ρωσίας-Τουρκίας είναι οριοθετημένη χωρίς η διαπίστωση αυτή να υποτιμά την βαρύτητα της.
Η κανονικότητα στις διμερείς σχέσεις με μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ εξυπηρετεί ποικιλοτρόπως τον Πούτιν αλλά και τον Ερντογάν, τόσο απέναντι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ όσο και στο εσωτερικό του ακροατήριο.
Ο Ερντογάν δεν έχει κανένα λόγο να προκαλέσει την σύμπηξη ενός αντιτουρκικού μετώπου με μια εισβολή ευρείας κλίμακας στην Συρία με δεδομένες τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ αλλά και της Ρωσίας και του Ιράν.
Αν εξαιρέσουμε το θέμα των S-400, είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι με τους δημόσιους επαίνους των ΗΠΑ στον Ερντογάν για το διαμεσολαβητικό του ρόλο, είτε πριν από μήνες για την κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, είτε πρόσφατα για την συμφωνία εξαγωγής σιτηρών, ότι οι ΗΠΑ έχουν αποδεχθεί την στενή σχέση Τουρκίας-Ρωσίας ως κανονικότητα.
Τα παραπάνω θα τεθούν σε δεινή δοκιμασία όταν έλθει η στιγμή της επιχειρησιακής ανασύνταξης του ΝΑΤΟ.
Για παράδειγμα πως θα μπορέσει η Τουρκία να συμμετέχει στους σχηματισμούς μάχης του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη και ταυτόχρονα να κρατά λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στην Μόσχα και το Κίεβο;
Βραχυπρόθεσμα το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα υπάρξουν, πέρα από την συμφωνία για την εξαγωγή των σιτηρών, νέες πρωτοβουλίες Ερντογάν για κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία.
