Στην Ιταλία των τριών τελευταίων δεκαετιών υπάρχει μια κεντρική πολιτική σκηνή που πολλές φορές θυμίζει Όπερα Μπούφα. Η στάση των Πέντε Αστέρων έναντι του Ντράγκι είναι η περίπτωση της φαρσοκωμωδίας όπου το σύστημα διακυβέρνησης αυτοκαταστρέφεται.
Αν ο Ντράγκι δεν θελήσει να συνεχίσει ως Πρωθυπουργός και δεν υπάρξει συναίνεση για τον διάδοχο του, η χώρα θα βαδίσει σε πρόωρες εκλογές με μόνο ωφελημένη την Ακροδεξιά της Μελόνι.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν είχε τελειώσει ο Ψυχρός Πόλεμος που έδινε ασυλία διαρκείας στην Χριστιανοδημοκρατία που κυβερνούσε συνεχώς από το 1945 με πρακτικές διαφθοράς και διαπλοκής, η Ιταλία αποφάσισε να επανιδρύσει το πολιτικό της σύστημα.
Ταυτόχρονα ο δικαστής Ντι Πιέτρο άρχισε την επιχείρηση καθαρά χέρια που παραλίγο να στείλει στην φυλακή ακόμη και τον Αντρεότι πους όμως για μια ακόμη φορά επιβεβαίωσε το παρατσούκλι «ανοξείδωτος»
Ο Ντι Πιέτρο είχε πολιτικές φιλοδοξίες , όπως και το ΙΚΚ που μετονομάσθηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς έτοιμο να εκμεταλλευτεί την κάθαρση.
Σε μια από τις στιγμές που η φάρσα συγχέεται με την τραγωδία τα καθαρά χέρια έφεραν στην πολιτική σκηνή όπου επρόκειτο να κυριαρχήσει τα επόμενα είκοσι χρόνια την επιτομή της διαφθοράς και της διαπλοκής, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Όσοι μερικά χρόνια νωρίτερα γελούσαν με την εκλογή της πορνοστάρ Τσιτσιολίνας στη Βουλή, κατάλαβαν ότι ήταν απλώς το προμήνυμα για το τι θα ακολουθούσε.
Είκοσι χρόνια παντοδυναμίας του Μπερλουσκόνι έχουν αφήσει ίχνη, δέκα και πλέον χρόνια μετά την δημόσια απόλυση του Καβαλιέρε τον Νοέμβριο του 2011, μετά από κοινό τελεσίγραφο της Μέρκελ και του Σαρκοζί.
Τον Καβαλιέρε διαδέχθηκε ο Μόντι. Ακολούθησαν ηγέτες τύπου Ρέντσι που υπόσχονταν δημοσιονομική πειθαρχία στις Βρυξέλλες και ταυτόχρονα παροχές στο εσωτερικό ακροατήριό τους.
Τελευταία παράσταση πριν τον Ντράγκι, η πρωτιά του κόμματος Πέντε Αστέρια στις κάλπες της άνοιξης του 2018, μιας αριστερής εκδοχής του Μπερλουσκονισμού, που συνεργάσθηκε τον πρώτο χρόνο με την ακροδεξιά Λέγκα και στην συνέχεια … με την Κεντροαριστερά.
Μπορεί οι τρείς μαγικές λέξεις του Ντράγκι να έσωσαν το ευρώ το 2012, αλλά σε ότι αφορά το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας δεν φαίνεται σωτήρας που θα κάνει το αντίστοιχο θαύμα με τρείς ή έστω πολύ περισσότερες λέξεις.
