Μετά τον Κάμερον και τη Μέι, σειρά του Τζόνσον. Μέσα σε έξι χρόνια, τρεις πρωθυπουργοί της Βρετανίας, δύο εκ των οποίων διαχειρίστηκαν την απίστευτη ελαφρότητα του πρώτου σε σχέση με το Brexit, καταγράφουν ρεκόρ σύντομης φθοράς στην εξουσία.
Είτε με τον διάδοχο του Τζόνσον , είτε με τον νικητή των επόμενων εκλογών (που με τα σημερινά δεδομένα θα είναι ο ηγέτης των Εργατικών) η πολιτική ελίτ της Βρετανίας μπορεί να γυρίσει σελίδα στο Brexit και να αναζητήσει μια Ειδική Σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια κρίσιμη στιγμή για τις περιφερειακές και διεθνείς εξελίξεις:
-Η Ουκρανία θέτει εκτός των άλλων και την πρόκληση της αμυντικής χειραφέτησης της Γηραιάς Ηπείρου και η Βρετανία δεν μπορεί να αρκεστεί στην Ειδική Σχέση με τις ΗΠΑ.
-Η Ειδική Σχέση που συμφώνησαν ο Ρούζβελτ και ο Τσόρτσιλ το 1941 έχει χάσει από καιρό το ουσιαστικό της περιεχόμενο -μια εξέλιξη που οδήγησε τον Μπλερ και τους Σιράκ-Ζοσπέν στην συμφωνία του Σεν Μαλό, τον Δεκέμβριο 1998, που έθεσε τα θεμέλια μιας ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας.
Έτσι, ακόμη και εκτός Ε.Ε, το Λονδίνο έχει ρόλο στις ευρωπαϊκές ισορροπίες, πολύ περισσότερο που μια (όχι απίθανη) επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο θα δυναμίτιζε όχι μόνον ό,τι έχει απομείνει από την Ειδική Σχέση με τις ΗΠΑ αλλά και από την ανασύνταξη του ΝΑΤΟ μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Ο διάδοχος του Τζόνσον θα βρεθεί στην Ντάουνιγκ Στριτ σε μια στιγμή επιλογών υπαρξιακής βαρύτητας για το Ηνωμένο Βασίλειο, σε μια στιγμή που τίποτε δεν είναι δεδομένο για μια χώρα που πριν από λίγες 10ετίες ήταν ακόμη παγκόσμια αυτοκρατορία.
Δεν είναι δεδομένη ούτε η κοινωνική συνοχή (η κληρονομιά της Θάτσερ χρειάζεται βαθιές μεταρρυθμίσεις), ούτε η ενότητα της χώρας (η τοπική κυβέρνηση στη Σκοτία προωθεί δεύτερο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία) αλλά ούτε καν ο ρόλος της χώρας ως μεγάλης δύναμης με πυρηνικά όπλα και μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Σε κάθε περίπτωση, η αναφορά στην λαϊκή εντολή για Brexit, δεν μπορεί να εξακολουθήσει να είναι το άλλοθι για την αποφυγή αναζήτησης μιας νέας σχέσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και μιας νέας κοινωνικής συνοχής, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική σταθερότητα ούτε μπορεί η Βρετανία να αποκτήσει βαρύνουσα παρουσία στους ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους συσχετισμούς.
