Η Δύση ή, για να υιοθετήσουμε την ορολογία του νέου Ψυχρού Πολέμου, ο Ελεύθερος Κόσμος, μοιάζει να έχει εισέλθει σε ζώνη αναταράξεων που είναι αισθητές ήδη σε τρεις μεγάλες δυνάμεις και μπορούν να επεκταθούν σε άλλες δυο ανά πάσα στιγμή.
Στις ΗΠΑ το κλίμα ενόψει των Ενδιάμεσων Εκλογών του Νοεμβρίου το κλίμα είναι ήδη εμφυλιοπολεμικό με το Ανώτατο Δικαστήριο να λειτουργεί ως εμπροσθοφυλακή του τραμπικού ρεβανσισμού ενώ την ίδια στιγμή η αρμόδια επιτροπή του Κογκρέσου για την έφοδο των οπαδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο έχει συλλέξει στοιχεία που θεμελιώνουν δικαστική διερεύνηση της εμπλοκής του σε μια έφοδο που περιγράφεται ως απόπειρα πραξικοπήματος. Αν, όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, ο Μπάιντεν χάσει τον έλεγχο του Κογκρέσου, η διετία 2022-24 κινδυνεύει να είναι περίοδος ακυβερνησίας στις ΗΠΑ.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο το ερώτημα που πλέον τίθεται είναι όχι εάν αλλά πότε ο συνεχώς βαλλόμενος για συγκάλυψη σκανδάλων πρωθυπουργός Τζόνσον θα εξαναγκασθεί σε παραίτηση. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις οι Εργατικοί προηγούνται των Συντηρητικών 9%.
Η Γαλλία του Μακρόν με κυβέρνηση μειοψηφίας που θα πρέπει να δίνει συνεχώς σκληρές μάχες για να προωθεί προς επιψήφιση τα νομοσχέδια, θεωρείται προκαταβολικά η πιο ασταθής κυβέρνηση της Πέμπτης Δημοκρατίας, από το 1958 μέχρι σήμερα, με κυρίαρχη την αβεβαιότητα αν η νεοεκλεγείσα Βουλή μπορέσει να ολοκληρώσει την 5ετή θητεία της.
Στην Ιταλία η σταθερότητα στην πολιτική σκηνή αλλά και η πιστοποίηση ότι η χώρα μπορεί να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της, έχουν ονοματεπώνυμο. Κι αυτό είναι του πρωθυπουργού και πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι. Με τη θητεία της Βουλής να λήγει την άνοιξη του 2023, οι ισορροπίες που κρατά ο Μάριο Ντράγκι θα γίνονται μέρα με τη μέρα πιο δύσκολες στην εξύφανση τους. Μόνο και μόνο η προεξόφληση της αποχώρησης του Ντράγκι από το Παλάτσο Γκίζι σε λιγότερο από ένα χρόνο παράγει από μόνη της αστάθεια.
Τέλος, στο Βερολίνο υπάρχει η πρώτη στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας τρικομματική κυβέρνηση Συνασπισμού με τους δύο ήσσονες εταίρους των Σοσιαλδημοκρατών τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους να είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα θα κληθούν να αρνηθούν τον εαυτό τους, προσυπογράφοντας την επαναλειτουργία ανθρακικών μονάδων αλλά και της (ρητής ή σιωπηρής) εγκατάλειψης των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας.
