Η πτώση της περιοχής του Λουγκάνσκ με το Ντανιέτσκ να ακολουθεί, είναι μια εξέλιξη που θέτει ακόμη φορά ένα βασικό ερώτημα: Μέχρι που θέλει να φθάσει ο Πούτιν;
Αν θεωρήσουμε ως σημείο αναφοράς τη θέση που είχε δημοσιεύσει πριν ένα χρόνο, ότι δεν υπάρχει Ουκρανικό αλλά μόνο ένα ενιαίο Ρωσικό Έθνος μοιρασμένο σε τρία κράτη, τη Ρωσία , τη Λευκορωσία και την Ουκρανία, τότε μπορούμε να θεωρήσουμε ότι στόχος είναι η πλήρης ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην Ρωσική Ομοσπονδία.
Αν θεωρήσουμε ότι το Κρεμλίνο έχει στόχο την προσάρτηση των επαρχιών στις οποίες υπάρχουν συμπαγής πληθυσμοί Ρωσόφωνων, τότε το όριο της εισβολής θα είναι η κατάληψη του Ντανιετσκ και της Οδησσού.
Στο σενάριο της πλήρους κατάληψης της Ουκρανίας υπάρχει ένα θέμα, τι πρόκειται δηλαδή να γίνει με την δυτική Ουκρανία.
Η δυτική Ουκρανία με πρωτεύουσα το Λβίβ δεν ανήκε ποτέ στην Ρωσία μέχρι το 1945. Μέχρι το 1918 ανήκε στην Αυστροουγγαρία, στην περίοδο 1919-39 στην Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία και Ρουμανία και το 1945 προσαρτήθηκε στο σύνολο της στην ΕΣΣΔ.
Είναι το ιστορικό λίκνο του πιο σκληρού αντιρωσικού ουκρανικού εθνικισμού. Τυχόν απόπειρα κατάληψής της θα οδηγήσει σε ανταρτοπόλεμο μακράς διάρκειας.
Όσο περισσότερα εδάφη της Ουκρανίας καταλαμβάνονται από τον ρωσικό στρατό τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες ενός γενικευμένου ανταρτοπόλεμου στον οποίο κάποια στιγμή θα εμπλακούν η Πολωνία και η Ρουμανία. Η δυτική Ουκρανία το πολωνικό όνομα της οποίας είναι Γαλικία, αποτελεί διαχρονική εδαφική διεκδίκηση της Πολωνίας η οποία στην περίοδο 1918-1920 ήρθε σε σκληρή σύγκρουση με την Ανεξάρτητη τότε Ουκρανία.
Τα παραπάνω σενάρια και ιστορικές αναφορές δεν προσμετρούν ότι στους τέσσερεις και πλέον μήνες του πολέμου σφυρηλατήθηκε μια ουκρανική εθνική ταυτότητα που δεν οριοθετείται από το παρελθόν αλλά προσδιορίζεται από ένα οδυνηρό παρόν που κάνει δυσδιάκριτο το μέλλον της Ουκρανίας. Η χώρα που κατακτά αργά αλλά σταθερά ο ρωσικός στρατός, δεν θυμίζει σήμερα σε πολλά πράγματα τη Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας έτσι όπως αυτοπροσδιοριζόταν τον Δεκέμβριο 1991.
