Mε έναν ανασχηματισμό πολύ δειλών και περιορισμένης έκτασης πολιτικών ανοιγμάτων που μετατοπίζουν ελαφρώς δεξιότερα τον άξονα της κυβέρνησής του, ο Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν επέστρεψε στην γαλλική εσωτερική πολιτική ζωή μετά από ένα πυκνό δεκαήμερο στο εξωτερικό αφιερωμένο στα ζέοντα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής.
Στην πραγματικότητα η νέα 42μελής γαλλική κυβέρνηση είναι μια συμβατική κυβέρνηση το πολιτικό στίγμα της οποίας είναι πολύ ασθενές για να δώσει νέα πνοή στην δεύτερη πενταετή θητεία του Γάλλου Προέδρου.
Επιχειρεί, ωστόσο, μια ανακατανομή των εσωτερικών ισορροπιών του προεδρικού συνασπισμού επιβεβαιώνοντας δυο κυρίως πράγματα.
Το πρώτο είναι η εγκατάλειψη της μονοκρατορικής, προεδροκεντρικής και προσωποπαγούς μεθόδου διακυβέρνησης, που αποτέλεσε και το κυρίαρχο γνώρισμα της πρώτης θητείας Μακρόν.
Το δεύτερο είναι η εμφανης ενίσχυση του ρόλου και του ειδικού βάρους των δυο βασικών πολιτικών εταίρων του κυβερνώντος συνασπισμού. Του παλαίμαχου αρχηγού του κεντρώου Modem Φρανσουά Μπαϋρού και του ομολόγου του των κεντροδεξιών Οριζόντων, του κόμματος που ίδρυσε ο πρώτος Πρωθυπουργός του Μακρόν Εντουάρ Φιλίπ, ο οποίος, άλλωστε, ευτύχησε να δει το πολιτικό του δημιούργημα να εκλέγει μια ευάριθμη κοινοβουλευτική ομάδα.
Παρόλα αυτά οι εισηγήσεις αμφοτέρων υπέρ του σχηματισμού μιας πιο πολιτικής κυβέρνησης ευρύτερων συνεργασιών δεν εισακούστηκαν ούτε από την Πρωθυπουργό Ελιζαμπέτ Μπορν ούτε από τον Αρχηγό του Κράτους.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν επέμεινε τεχνοκρατικά χωρίς να κάνει την παραμικρή έκπληξη ούτε και να συγκροτήσει ένα πιο ολιγομελές, μάχιμο και πολιτικό κυβερνητικό σχήμα με προοπτική και στρατηγικό βάθος.
Δείχνει πια να έχει συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ούτε θα κυβερνά μόνος του, ούτε θα διαθέτει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία αποτελούμενη από υπάκουα play mobil κατευθυνόμενα από το προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων.
Μετά την απόρριψη της ιδέας να σχηματίσει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή μεγάλου συνασπισμού, η μόνη επιλογή που του απέμεινε είναι αυτή μιας «θεματικής διακυβέρνησης» που θα ασκείται με επιμέρους νομοθετικές πρωτοβουλίες επί συγκεκριμένων ζητημάτων ανάλογα με τις κατά περίπτωση κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που θα μπορεί να εξασφαλίζει κάθε φορά είτε δια της συναίνεσης είτε δια της αποχής των βουλευτών της αντιπολίτευσης.
Πρόκειται για ένα πείραμα που σίγουρα θα επιβραδύνει κατά πολύ και κατά μαρτυρικό για τον Μακρόν τρόπο τους ρυθμούς παραγωγής του κυβερνητικού έργου. Μάλλον θα αναστείλει την προώθηση των σημαντικών μεταρρυθμίσεων με τις οποίες ο νεοεπανεκλεγής Πρόεδρος είχε κατά νου να συνδέσει την δεύτερη θητεία του χωρίς όμως και πάλι να συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες επιτυχίας.
Σε μια φάση έκτακτων ευρωπαϊκών περιστάσεων και πιεστικών κοινωνικών αναγκών η Γαλλία θα εισέλθει σε μια αγνώστου αλλά όχι πολύ μακράς διαρκείας μεταβατική περίοδο κατά την οποία κανένας μεν των πολιτικών παιχτών δεν θα θέλει να χρεωθεί ένα ενδεχόμενο αδιέξοδο, αλλά και κανένας δεν θα κάνει τίποτα για να αποφευχθεί διευκολύνοντας την ζωή του Γάλλου Προέδρου και της κυβέρνησής του.
Που σημαίνει ότι το πείραμα Μακρόν κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα πολιτικό παιχνίδι εντυπώσεων και καθυστερήσεων εν αναμονή μιας κατά τα φαινόμενα αναπόφευκτης νέας, πρόωρης αυτήν την φορά, προσφυγής στις κάλπες.
Είναι προφανές ότι μια τέτοια προσφυγή αποτελεί το μοναδικό όπλο που διαθέτει ο Πρόεδρος για να αλλάξει τον σημερινό παραλυτικό συσχετισμό των κοινοβουλευτικών δυνάμεων. Και είναι εξίσου προφανές ότι δεν θα το χρησιμοποιήσει παρά μόνον όταν εκτιμήσει ότι θα βρει τον στόχο του.
Παραμένει, ωστόσο, αμφίβολο αν θα έχει ποτέ την πολυτέλεια να το κάνει χωρίς το ρίσκο να επιστρέψουν οι σφαίρες ως μπούμεραγκ.
Η δημοτικότητά του βρίσκεται σε διαρκή πτώση. Το ίδιο συμβαίνει και με την δημοτικότητα της Πρωθυπουργού του.
Αντιστρόφως η δημοτικότητα της Λε Πεν ανεβαίνει συνεχώς στέφοντας με επιτυχία την επιχείρηση θεσμοποίησης του ρόλου της και του κόμματός της.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ενώ αύριο η Ελιζαμπέτ Μπορν θα παρουσιάσει στην Εθνοσυνέλευση τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης της, δεν θα ζητήσει να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από την Εθνοσυνέλευση.
Όχι για να μη φανεί πόσο εύθραυστη θα είναι η πλειοψηφία που θα συγκεντρώσει. Αλλά κυρίως για να αποφύγει το ενδεχόμενο σε μια επίδειξη υπευθυνότητας να την υπερψηφίσει η Εθνική Συσπείρωση της Λε Πεν.
