του Τάκη Καμπύλη
Κάποτε ήταν «σταγονίδια της χούντας». Μετά ήταν «πράκτορες της CIA, παρακρατικοί κ.λ.π». Μετά «προβοκάτορες» (χωρίς άλλες διευκρινίσεις). Μετά «ασφαλίτες». Μετά «γνωστοί/άγνωστοι». Μετά «συσπειρώσεις» μετά «αναρχικοί», μετά «αντιεξουσιαστές», μετά «μπαχαλάκηδες» μετά ό,τι να ‘ναι. Ανάλογα κάθε φορά και με πολιτικές/κομματικές ανάγκες.
Δέκα διαφορετικοί χαρακτηρισμοί για το ίδιο ζήτημα μέσα σε 40 χρόνια. Οι περισσότεροι ξεπεράστηκαν για βιολογικούς λόγους. Διότι είτε υπήρχε κάποιου είδους μαθουσάλια μακροβιότητα είτε υπήρχε μια δεξαμενή που ανανεωνόταν -είτε για λόγους τοπικούς (Εξάρχεια) ή για ευρύτερους(ΑΕΙ).
Κάθε φορά η ανάλυση ερχόταν/έρχεται κατόπιν εορτής αλλά κάθε φορά το «δια ταύτα» είναι στον ίδιο παρονομαστή: Στα όρια της αστυνόμευσης. Με λίγα λόγια στα προσχήματα. Εδώ που τα λέμε δεν είναι εύκολο. Στο κάτω-κάτω πολλοί επιφανείς συμπολίτες μας ακόμη αναγνωρίζουν στα «επεισόδια» τον νεανικό εαυτό τους και κάποιοι, μεγαλύτεροι, είναι απλώς ανεκτικοί επειδή αναγνωρίζουν τα παιδιά τους.
Έτσι, αυτή η σχεδόν εθιμική παραβατικότητα έχει γίνει ανεκτή και ανάλογα με τις περιστάσεις πολιτικά ωφέλιμη: Η δεξιά νομίζει ότι στριμώχνει την αριστερά και η αριστερά ότι αποκαλύπτει την αυταρχικότητα της δεξιάς. Πλέον έχει μετεξελιχθεί σε πανδημία ιδρυματικού τύπου συνενοχής: «Εμείς τότε ήμασταν αθώοι, δεν ξέραμε».
Σήμερα όμως;
Σήμερα είναι σαφής ο λούμπεν χαρακτήρας της ανομίας στα ΑΕΙ. Δεν είναι ούτε πολιτικά ρεύματα ούτε κοινωνικά που εξαιρούνται και διεκδικούν χώρο. Στην καλύτερη περίπτωση είναι παρέες που ψευδεπίγραφα επιβιώνουν, είτε συμμορίες.
Το ποινικό και το πολιτικά παράνομο, ιστορικά ήταν πολύ κοντά, σχεδόν σε ισορροπία τρόμου η οποία όμως εδώ και καιρό έχει ανατραπεί σε βάρος του πολιτικού. Δεν υπάρχει τίποτα το πολιτικό στα μπραβιλίκια στην πρώην ΑΣΟΕΕ ούτε κάτι το επαναστατικό στους μικροαστούς που θέλουν δικό τους «πανωσήκωμα» στο ΑΠΘ. Αν ο Λένιν είχε έρθει στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη ίσως και να μην είχε αντικείμενο. Τόση εργαλειοποίηση ούτε αυτός θα μπορούσε να σχεδιάσει για 50 χρόνια.