Ο Πούτιν ζητά γραπτές δεσμευτικές εγγυήσεις ότι η ασφάλεια της Ρωσίας δεν πρόκειται να απειληθεί με συνεχή μετάθεση προς ανατολάς της ανάπτυξης βάσεων, οπλικών συστημάτων και στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ.
Όταν ο Κολ συναντήθηκε τον Ιούλιο του 1990 στον Καύκασο με τον Γκορμπατσόφ η Μόσχα αποδέχθηκε την συμμετοχή της Ενιαίας Γερμανίας στο ΝΑΤΟ υπό τον όρο ότι δεν θα προωθηθούν βάσεις και δυνάμεις της Ατλαντικής Συμμαχίας στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας. Οι προφορικές διαβεβαιώσεις του Κολ αλλά και προφορικές δεσμεύσεις για μη περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς από τον Μπους πατέρα καθησύχασαν τότε το Κρεμλίνο το οποίο διαχρονικά έπασχε από το σύνδρομο της περικύκλωσης ή, ακριβέστερα, το Σύνδρομο της Κριμαίας.
Το 1815 ο ρωσικός στρατός που πρωταγωνίστησε στην ήττα του Ναπολέοντα εισήλθε στο πλευρό των άλλων νικητριών δυνάμεων ως δύναμη κατοχής στο Παρίσι. Σαράντα χρόνια αργότερα η Βρετανία η Γαλλία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποβίβαζαν στρατεύματα στην Κριμαία όπου προσπάθησαν να περιθωριοποιήσουν την Ρωσία από την ισορροπία δυνάμεων της Ευρώπης.
Αυτή η μετάπτωση από τον ρόλο ρυθμιστή των ισορροπιών δυνάμεων της Ευρώπης το 1815 σε μια απομονωμένη χώρα στην οποία επιτίθενται όλες οι υπόλοιπες Μεγάλες Δυνάμεις χαράχθηκε στο υποσυνείδητο της ρωσικής και στην συνέχεια σοβιετικής διπλωματίας ως το Σύνδρομο της Κριμαίας.
Το 1945 ο σοβιετικός στρατός καταλαμβάνει το Βερολίνο όπως ο τσαρικός το Παρίσι το 1815.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά η Μετασοβιετική Ρωσία μετά την κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης και την διάλυση της ΕΣΣΔ βλέπει ένα δεύτερο Συνασπισμό της Κριμαίας να την περικυκλώνει αυτή την φορά με την μορφή της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς.
Είκοσι χρόνια μετά την ήττα της στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-56) η Ρωσία με την νίκη της στον Ρωσσοτουρκικό Πόλεμο του 1876-77 ξαναβρήκε την θέση της ως ρυθμιστή των ισορροπιών της Ηπειρωτικής Ευρώπης.
Αυτή η αέναη και διαχρονική πλημμυρίδα και άμπωτη της ρωσικής ισχύος στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς της Ηπειρωτικής Ευρώπης έχει οδηγήσει σε μια σχιζοφρένια την πρόσληψη των σχεδίων της κάθε πλευράς. Για την Δύση, το ρητό η σιωπηρό βέτο που διεκδικεί η Μόσχα ως προς το καθεστώς ασφαλείας των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ είναι επεκτατική επιθετική πολιτική με στόχο την αυτοκρατορική παλινόρθωση. Για το Κρεμλίνο είναι νόμιμη άμυνα ώστε η Ρωσία να μην βρεθεί ξανά απέναντι σε ένα Συνασπισμό της Κριμαίας.
Όταν το 1918 έγιναν ανεξάρτητες η Φινλανδία , η Πολωνία οι τρεις Βαλτικές Χώρες και η Τσεχοσλοβακία, στη Δύση υιοθετήθηκαν οι όροι «Κράτη Μαξιλάρια» και «Υγιεινολογικός Διάδρομος» ώστε να μην μπορούν οι Μπολσεβίκοι να εξάγουν την επανάσταση στη Δύση…
Έτσι, η μετατροπή των περισσοτέρων από τις παραπάνω χώρες μετά το 1945 σε «Λαϊκές Δημοκρατίες» ήταν για την Ουάσιγκτον επιβεβαίωση του διαχρονικού επεκτατισμού της Μόσχας ενώ για τον Στάλιν δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια ακόμη προσπάθεια ανασυγκρότησης του Συνασπισμού της Κριμαίας.
Με δυο λόγια η δυσπιστία που προσπαθούν σήμερα να υπερβούν ο Πούτιν και ο Μπάιντεν έχει βαθιές ρίζες στο ιστορικό παρελθόν.
Ένα είναι βέβαιο: Όσα καταγράφονται από την έκρηξη της κρίσης στην Ουκρανία το 2014 μέχρι σήμερα, είναι για μεν την Ρωσία επιβεβαίωση της σταθερής προσπάθειας περικύκλωσης της από την Δύση η οποία με την σειρά της επιβεβαιώνει την συνέχεια του ρωσικού επεκτατισμού.