Του Γιώργου Καπόπουλου
Πριν αλέκτορα φωνήσαι, το ευχολόγιο των Πρασίνων για άσκηση πίεσης στα αυταρχικά καθεστώτα ώστε να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα πρόβαλλε ως επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Στην προχθεσινή τηλεφωνική επικοινωνία του Σολτς με τον Σι Τζινπίνγκ, όχι μόνον δεν έγινε καμιά αναφορά στο Χονγκ Κονγκ και στο Τσινγιάνγκ αλλά ο καγκελάριος εξέφρασε την επιθυμία εμβάθυνσης των οικονομικών σχέσεων της Γερμανίας με την Κίνα.
Το άνοιγμα του Βερολίνου προς το Πεκίνο είναι πολύ πιο προωθημένο από την θέση του Σολτς ότι ο Νord Stream – 2 είναι ιδιωτική επένδυση που δεν αφορά διακρατικές σχέσεις. Το μήνυμα ήταν ότι ακόμη και στην υποθετική περίπτωση εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία ο καγκελάριος δεν βλέπει γιατί θα πρέπει να παγώσει η έναρξη λειτουργίας του υποθαλάσσιου αγωγού.
Η εμβάθυνση των οικονομικών σχέσεων της Γερμανίας με την Κίνα αλλά, κυρίως, η δημοσιοποίηση της σχετικής πρότασης, ερμηνεύονται ως μια πρώτη μετωπική αντιπαράθεση του Βερολίνου με την Ουάσιγκτον. Την ώρα που ο Μπάιντεν προσπαθεί να βρει ένα modus vivendi με τον Πούτιν, την ώρα που ο Λευκός Οίκος δίνει απόλυτη προτεραιότητα στην ανάσχεση της περιφερειακής προβολής ισχύος στην περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού, ο νέος καγκελάριος επιβεβαιώνει ότι η εθνική γερμανική ατζέντα παραμένει άθικτη χωρίς ούτε καν προσχηματική συμμαχική αλληλεγγύη με τις ΗΠΑ
Οι κόκκινες γραμμές της Γερμανίας δεν περιορίζονται στην αντίθεση στον κοινό δανεισμό της Ευρωζώνης που αμοιβαιοποιεί τον κίνδυνο αλλά και την απόρριψη της μεταφοράς πόρων από τον πλεονασματικό Βορρά τον ελλειμματικό Νότο. Κόκκινη γραμμή είναι και η διασφάλιση της ενεργειακής επάρκειας της χώρας μέσω των αγωγών που συνδέουν απευθείας την Γερμανία με την Ρωσία. Κόκκινη γραμμή είναι και η διασφάλιση της κινεζικής αγοράς ως ενός στρατηγικής σημασίας εξαγωγικού προορισμού για την βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας.
Η Γερμανία είναι φανερό ότι θα προσπαθήσει να επιβάλλει την παραπάνω μερκαντιλιστική διπλωματία και στους 26 εταίρους της. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο το Βερολίνο επιθυμεί την εγκατάλειψη της λήψης αποφάσεων για θέματα εξωτερικής πολιτικής στην Ε.Ε με ομοφωνία και, αντί αυτής, την υιοθέτηση της αρχής της πλειοψηφίας.