Η αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων και των μισθοφόρων από την Λιβύη ως προϋπόθεση της σταθεροποίησης της χώρας, ήταν στο επίκεντρο των διαβουλεύσεων των 32 χωρών που συμμετείχαν στην Διεθνή Διάσκεψη στο Παρίσι υπό την Προεδρία του Μακρόν.
Oι συμμετέχοντες στην Διάσκεψη προειδοποίησαν ότι θα επιβάλλουν κυρώσεις σε όποιον επιχειρήσει να παρενοχλήσει την εκλογική διαδικασία και πολιτική μετάβαση με την διευκρίνιση ότι το μήνυμα αφορά άτομα η οντότητες, εντός και εκτός Λιβύης.
Η Ελλάδα με την τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη υπέρ της άμεσης αποχώρησης όλων των ξένων δυνάμεων και της διεξαγωγής των εκλογών στα τέλη Δεκεμβρίου, συντάχθηκε με την συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων. Αντιρρησίες της Διάσκεψης η Ρωσία, που εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών και η Τουρκία που εκπροσωπήθηκε από τον υφυπουργό Εξωτερικών, σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες που εκπροσωπήθηκαν σε επίπεδο Αρχηγών Κρατών και επικεφαλής κυβερνήσεων.
Η Ελλάδα τόνισε ο Πρωθυπουργός είναι έτοιμη να συζητήσει την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με μια εκλεγμένη κυβέρνηση της Λιβύης, απορρίπτοντας την νομιμότητα του τουρκολυβικού μνημονίου.
Πάντως με τα σημερινά δεδομένα και παρά τον σχηματισμό της μεταβατικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας αλλά και παρά την ώθηση προς ομαλή διεξαγωγή των εκλογών στα τέλη Δεκεμβρίου που έδωσε η Διάσκεψη, οι χώρες που εμπλέκονται με τον ένα η τον άλλο τρόπο στην Λιβύη είναι πολύ μακριά από το να έχουν βρει έναν κοινό παρονομαστή ζωτικών συμφερόντων.
Ακόμη χειρότερα, οι δύο δυνάμεις που είναι παρούσες στην Λιβύη με στρατιωτικές δυνάμεις και μισθοφόρους, η Ρωσία και η Τουρκία, συνδέουν την παραμονή των δυνάμεων τους στην Λιβύη με την διασφάλιση ζωτικών συμφερόντων σε άλλα μέτωπα από την Μέση Ανατολή μέχρι την πρώην ΕΣΣΔ.
Ούτε όμως οι συμπροεδρεύουσες της χθεσινής Διάσκεψης, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία έχουν κοινή στρατηγική για την Μεσόγειο και την Βόρεια Αφρική καθώς δυσφορούν με την δεδομένη γαλλική πρωτοκαθεδρία στην περιοχή την οποία καλούνται να στηρίξουν.
Όταν στην περίοδο 1815 -1914 οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης επενέβαιναν στις κρίσεις που αδυνατούσε να διαχειρισθεί ο Μεγάλος Ασθενής, δηλαδή η Οθωμανική Αυτοκρατορία, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και ανταγωνισμούς φρόντιζαν σε κάθε περίπτωση να έχουν κοινό παρονομαστή.
Σήμερα ο διεθνής παράγων και κυρίως η Ε.Ε κάθε φορά που παρεμβαίνει σε μια κρίση ή μια σύγκρουση, αντί να προσφέρει σταθεροποίηση, προβάλλει τα εσωτερικά της προβλήματα και αντιθέσεις με χαρακτηριστικά παραδείγματα την κρίση της Γιουγκοσλαβίας το 1991 και σήμερα στα Δυτικά Βαλκάνια , το Προσφυγικό αλλά και στις σχέσεις με την Ρωσία.
Η Λιβύη δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση, και μέχρι στιγμής όλες οι προσπάθειες σταθεροποίησης απέτυχαν γιατί πολύ απλά οι παρεμβαίνοντες συμπαρατάσσονταν με την μία η την άλλη πλευρά.
Ο χρόνος θα δείξει αν η χθεσινή Διάσκεψη στην γαλλική πρωτεύουσα, θα κάνει την διαφορά.